Lubkiewicz Jan
Jan Lubkiewicz, ur. 5 I 1950 w Trabuszkach, k. Lidy (obecnie Litwa). Ukończył ZSZ nr 2 we Wrocławiu (1968).
1968–1980 w ZZ Metalowców.
1968–1998 elektryk, specjalista technolog w Państwowej Fabryce Wagonów Pafawag we Wrocławiu.
26 VIII – 1 IX 1980 współorganizator strajku w zakładzie, przew. KS na Wydz. W2. Od IX 1980 w „S”; od IX przew. Komitetu Założycielskiego na Wydz. W2, od X 1980 członek KZ.
13–16 XII 1981 przew. KS na Wydz. W2 podczas strajku okupacyjnego w zakładzie, odpowiedzialny za bezpieczeństwo. 17 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i Nysie, 15 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony, nast. 9 mies. na zwolnieniu lekarskim, nast. przeniesiony na gorsze stanowisko w pracy. W 1982 przekazywał informacje do RWE (kontakt od Barbary Labudy) o sytuacji w zakładzie i we Wrocławiu. 1982–1989 członek TKZ (uczestnik zbiórek pieniężnych na działalność podziemną, organizator materiałów poligraficznych, wydawania znaczków i plakietek „S”). III 1982 – 1989 współpracownik redakcji (zbierał informacje z zakładu i Wrocławia), nast. redaktor zakładowego podziemnego pisma „Jutrzenka”. 1982–1989 kolporter i organizator punktu kolportażowego we własnym mieszkaniu podziemnych pism, m.in. „Jutrzenka”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, szczeciński „Orzeł Biały”. 5 XI 1982 powołany do wojskowego obozu specjalnego w Rawiczu, 2 II 1983 zwolniony. 1982–1985 łącznik TKZ z Arcybiskupim Komitetem Charytatywnym we Wrocławiu. 1983–1984 współtwórca z Janem Krusińskim kilku audycji dla podziemnego Radia SW, współorganizator ich emisji we Wrocławiu (31 XII 1983/1 I 1984, 1 V 1984, 22 VII 1984). 1985–1989 członek Rady Pracowniczej. 3 V 1988 współorganizator wiecu w zakładzie, delegat (ze Zbigniewem Hardeckim, Wiesławem Pieniążkiem i Janem Wąchalem) załogi do rozmów z dyrekcją Pafawagu ws. 9 postulatów. 15 IX 1988 współzałożyciel, od 16 IX członek prezydium Komitetu Organizacyjnego „S” w zakładzie, 22 IX przesłuchany w Prokuraturze Rejonowej we Wrocławiu, 4 XI zatrzymany we własnym mieszkaniu (z 14 członkami KO Pafawag). 1982–1988 wielokrotnie zatrzymywany, poddawany rewizjom.
1989–1998 członek KZ, 1989–1992 przew., 1990–1994 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk, 1990–1991 członek prezydium ZR (szef sekcji branżowych), 1990–1994 delegat na KZD. 1996–1998 skarbnik we wrocławskim w BBWR. 1998–2010 na świadczeniu przedemerytalnym, od 2010 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).