Lubieniecki Józef
Józef Lubieniecki, ur. 30 IX 1950 w Olsztynie. Absolwent Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, Wydz. Prawa (1972).
1972-1974 aplikant sądowy w Sądzie Wojewódzkim w Olsztynie, 1974-1976 asesor sądowy, 1976-1978 sędzia Sądu Rejonowego w Olsztynie, 1978-1981 sędzia Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych tamże. 1974-1981 w PZPR.
Od IX 1980 w „S”; od IX 1980 wiceprzewodniczący KZ Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości przy SW w Olsztynie, przewodniczący Komisji Prawnej MKZ, następnie TZR, ZR Warmińsko-Mazurskiego, VI-IX 1981 delegat na I WZD Regionu Warmińsko-Mazurskiego, przewodniczący tegoż, członek ZR, delegat na I KZD; od X 1980 wiceprzewodniczący KKK Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości, XI 1980 – III 1981 członek Komisji „S” ds. Reformy Wymiaru Sprawiedliwości; 25-27 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 negocjator, doradca KS podczas strajku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Olsztynie.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Iławie, Kielcach-Piaskach i Nowym Łupkowie, 31 VIII 1982 zwolniony; odwołany z funkcji sędziego; do 1983 bez zatrudnienia, robotnik rolny, 1983-1989 syndyk, radca prawny Kurii Biskupiej Diecezji Warmińskiej. Zaangażowany w pomoc prawną w postępowaniach karnych wobec działaczy podziemia, obserwator procesów (m.in. w Elblągu – Władysława Kałudzińskiego, Andrzeja Bobera, w Olsztynie – Władysława Frasyniuka), udzielał pomocy z zakresu prawa pracy zwolnionym działaczom „S”, obrońca oskarżonych mieszkańców wsi Zełwągi k. Mrągowa (walka o krzyże); kolporter prasy podziemnej, m.in. „Rezonansu”, „Woli”, „Tygodnika Mazowsze”, ulotek, znaczków poczt podziemnych. Od 1982 współorganizator Mszy za Ojczyznę, 14-20 X 1984 VI Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej w parafii NSPJ, od 1985 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 22 II 1985 aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Olsztynie, wielokrotnie przesłuchiwany, 3 IV 1985 zwolniony w wyniku umorzenia postępowania. 14 X 1988 współorganizator, następnie członek Olsztyńskiego Klubu Obywatelskiego, od 8 IV 1989 KO „S” Regionu Warmińsko-Mazurskiego.
1989-1991 poseł RP z listy KO „S”. 1990-1992 członek Krajowej Rady Sądownictwa; 1992-1993 wiceprezes Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa; 1993-1994 prezes Fundacji Prasowej Solidarności. Od 1994 adwokat w kancelarii adwokackiej. 1991-1999 w PC, 1999-2001 w SKL.
15 VII 1981 – 5 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. V/IV KW MO/WUSW w Olsztynie w ramach KE/SOR krypt. Mecenas/Pośrednik.