Luty Michał
Michał Luty, ur. 27 IX 1951 w Pionkach. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Chemii (1975).
1975-1977 pracownik Instytutu Przemysłu Gumowego Stomil w Piastowie, 1977-1982 Instytutu Przemysłu Tworzyw i Farb w Gliwicach.
Od IX 1980 w „S”; współorganizator, członek KZ w IPTiF; w 1981 oddelegowany do pracy w ZR, współorganizator i kierownik Wszechnicy Górnośląskiej.
1 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Strzelcach Opolskich, Zabrzu-Zaborzu i Grodkowie, zwolniony w VIII 1982; 1982-1983 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Energetyki Cieplnej w Katowicach. W 1983 współpracownik redakcji podziemnego „Głosu Śląsko-Dąbrowskiego”, odpowiedzialny za druk. W 1983 współorganizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach. W XII 1983 aresztowany m.in. pod zarzutem kradzieży maszyn poligraficznych z Huty Katowice (sprzęt „S” ukryty po 13 XII 1981), przetrzymywany w AŚ w Katowicach, 21 III 1985 skazany na 3 lata więzienia, 22 III 1985 zwolniony na mocy amnestii; zwolniony z z pracy, 1985-1987 zatrudniony w Spółdzielni Techniczno-Montażowej Technomont w Dąbrowie Górniczej. Kolporter podziemnych wydawnictw, współpracownik redakcji „Tygodnika Mazowsze”, przekazywał informacje z Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. 1986-1988 członek Tymczasowej Rady „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, w II 1988 uczestnik Zgromadzenia Działaczy „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Łączy; wiceprzewodniczący RKW odpowiedzialny za druk biuletynów związkowych; wydawca organu RKW – „Kuriera Katowickiego”. Podczas strajków w VIII 1988 członek sztabu wspomagającego strajki znajdującego się w kościele NMP Matki Kościoła w Jastrzębiu-Zdroju. W 1988 zatrudniony w Zespole Opieki Zdrowotnej w Katowicach. W II 1989 uczestnik II Zgromadzenia Działaczy NSZZ „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego w Ustroniu-Polanie, członek RKW.
1989 – III 1990 etatowy pracownik ZR „S”. W 1990 współzałożyciel oraz członek ROAD, UD; w 1991 członek Prezydium Rady Krajowej ROAD, wiceprzewodniczący Rady Regionalnej UD, od 1994 w UW. 1990-1992 zarobkowo w Austrii, w 1993 utrzymywał się z prac dorywczych, 1994-2000 zatrudniony kolejno: w Holding Centrum w Warszawie i Składzie Księgarskim Matras w Katowicach. 1998-2002 radny Miasta Katowice z listy UW; 1999-2000 przewodniczący Koła UW w Katowicach; 2000-2002 wiceprezydent Katowic z ramienia UW. 2003-2006 kierownik księgarni w Bytomiu. Od 2006 w PiS; 2006-2008 wiceprezydent Katowic z ramienia PiS. Od 2008 zatrudniony w MPGK Katowice.
Wyróżniony Nagrodą Fundacji Polcul (1986); odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).