Encyklopedia Solidarności Maksymowicz Wojciech Stefan - Biogramy -

Wojciech Stefan Maksymowicz, ur. 24 V 1955 we Włocławku. Absolwent Akademii Medycznej w Warszawie, Wydz. Lekarski (1980), dr nauk medycznych (1988), dr hab. nauk med. (1994), profesor (2006).

1980-1984 asystent w Klinice Neurochirurgii Centralnego Szpitala Klinicznego Akademii Medycznej w Warszawie, 1986 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. stopień specjalizacji z neurochirurgii.

Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w CSK AM w Warszawie.

14 XII 1981 ukrył sprzęt poligraficzny z Ośrodka Badań Społecznych „S” w Warszawie. 1982-1988 szef TKZ „S” w CSK w Warszawie; organizator opieki medycznej w czasie demonstracji (m.in. 3 V, 31 VIII 1982, 3 V, 31 VIII 1983) i przyjmowania rannych demonstrantów do szpitalnej izby przyjęć (aby uchronić przed represjami). Organizator pomocy medycznej dla ukrywających się działaczy „S” w kościele Ojców Kapucynów przy ul. Miodowej. Od VI 1982 w Prymasowskim Komitecie Pomocy Bliźniemu w sekcji samarytańskiej, niosącym pomoc medyczną chorym, prześladowanym, pozbawionym pracy; zajmował się dystrybucją leków i aparatury medycznej, książek medycznych z darów zagranicznych, organizował opiekę medyczną w czasie pielgrzymek Jana Pawła II w Polsce (1983, 1987). 1982-1988 kolporter wydawnictw podziemnych (m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Zeszytów Niezależnej Myśli Lekarskiej”, „Niepodległości”), w 1989 autor „Niezależnych Zeszytów Myśli Lekarskiej”. 1982-1988 prowadził tajne Studenckie Koło Naukowe Akademii Medycznej. 1982-1988 uczestnik duszpasterstwa pracowników medycznych Rodziny św. Łukasza w kościele akademickim św. Anny. 5 X 1988 współorganizator Komisji Koordynacyjnej Pracowników Służby Zdrowia „S” Regionu Mazowsze, od 4 V 1989 jej przewodniczący.

29 VI 1989 organizator Białego Marszu Protestacyjnego ok. 5000 pracowników służby zdrowia w Warszawie z żądaniem reformy ochrony zdrowia i poprawy płac. Delegat na II Zjazd Krajowej Sekcji Służby Zdrowia „S”, wiceprzewodniczący. W 1989 współorganizator ogólnopolskiego samorządu lekarskiego (Izb Lekarskich). 1989-1997 członek Prezydium Naczelnej Rady Lekarskiej, 1989-1992 jej sekretarz. 1992-1995 zatrudniony na Oddziale Neurochirurgii w Szpitalu Wojewódzkim w Olsztynie, 1995-1997 w Centrum Naukowym Medycyny Kolejowej w Warszawie, 1995-1997 redaktor naczelny „Gazety Lekarskiej”, 1995-1997 reprezentował Naczelną Izbę Lekarską w pracach na reformą ochrony zdrowia Społecznej Komisji Zdrowia przy KK „S”. Od II 1997 w Zespole Programowym ds. Zdrowia AWS. 30 X 1997 – 26 III 1999 minister zdrowia i opieki społecznej w rządzie Jerzego Buzka, kierował przygotowaniem i wprowadzeniem w życie reformy ochrony zdrowia. 1997-1999 konsultant neurochirurgii w Instytucie Onkologii w Warszawie, 1998-2007 kierownik Kliniki Neurochirurgii Szpitala Klinicznego MSWiA w Warszawie. Od 2005 prof. nadzw. Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, od 2007 dziekan Wydz. Nauk Medycznych tamże.

Autor podręcznika ''Neurochirurgia w zarysie''.

Wyróżniony nagrodą naukową Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej (1992), nagrodą za najlepszą pracę na Międzynarodowym Kongresie Ciśnienia Wewnątrzczaszkowego w Rotterdamie (1991).

Stanisław Grzonkowski