Michalik Krzysztof
Krzysztof Michalik, ur. 8 VIII 1957 w Ptaszkowej k. Grybowa. Absolwent Politechniki Krakowskiej, Wydz. Inżynieria Środowiska (1986).
1978-1986 laborant, samodzielny referent techniczny, sekretarz Rady Pracowniczej w Sądeckich Zakładach Elektro-Węglowych w Nowym Sączu.
Od IX 1980 w „S”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w swoim zakładzie, następnie przewodniczący Komisji Wydziałowej, członek KZ. Od 8 X 1980 członek Komitetu Koordynacyjnego przy MKZ w Nowym Sączu. 1980-1981 współorganizator (z Krzysztofem Pawłowskim i Jerzym Jachimowiczem), autor do zakładowych pism związkowych (m.in. do „Biuletynu Informacyjnego NSZZ Solidarność”), kolporter na terenie zakładu. 9-11 I 1981 współorganizator i uczestnik strajku w nowosądeckim Ratuszu o realizację postulatów pracowniczych (z 10 IX 1980) i zmiany personalne we władzach województwa.
13-14 XII 1981 współorganizator i uczestnik kilkugodzinnych strajków w SZE-W. 15 XII 1981 aresztowany, 22 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, 26 IV 1982 zwolniony. 1982-1989 współorganizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. oraz Mszy za Ojczyznę. I 1983 – IV 1984 członek MKS w Nowym Sączu (we współpracy m.in. z Andrzejem Szkaradkiem, Grzegorzem Sajdakiem, Henrykiem Najduchem). Kolporter podziemnych pism (m.in. „Wiadomości Nowosądeckich”, „Krakusa”, ulotek). Zbierał fundusze na pomoc represjonowanym i ich rodzinom. 5 VI 1984 aresztowany, przetrzymywany w aresztach WUSW w Nowym Sączu i Krakowie, następnie w AŚ w Krakowie; 25 VII 1984 zwolniony na mocy amnestii, 12 IX 1984 śledztwo umorzono. Od 1986 członek Polskiego Klubu Ekologicznego, współzałożyciel i sekretarz koła w Nowym Sączu. 1986-1992 doradca w Duszpasterstwie Rodzin. 1987-1991 specjalista ds. technicznych, inspektor nadzoru inwestorskiego w Okręgowej Dyrekcji Gospodarki Wodnej w Krakowie, Inspektorat Eksploatacji Wód w Nowym Sączu.
III 1989 – 1991 członek KO „S” w Nowym Sączu, od V 1989 sekretarz; organizator sieci mężów zaufania w gminach Grybów i Kamionka Wielka. 1990-2006 radny z list: KO „S”, RS AWS, Sądeckiego Ruchu Samorządowego; 1990-1991 przewodniczący Rady Miejskiej w Grybowie. W 1991 delegat na zjazd założycielski PChD. 1991-1998 wójt Grybowa. Od 1993 członek Parafialnej Rady Duszpasterskiej. 1997-2001 w RS AWS: szef zarządu powiatowego, członek Zarządu Regionalnego. 1999-2002 wicestarosta powiatu nowosądeckiego, 2002-2006 członek Zarządu Powiatu Nowosądeckiego. Od 2007 dyr. Miejskiego Zakładu Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej w Grybowie. Od 2008 członek Diecezjalnej Rady Duszpasterskiej.
Wyróżniony Odznaką Honorową Ministra Edukacji Narodowej za Zasługi dla Oświaty (1998), Srebrnym Medalem za Zasługi dla Pożarnictwa (2004), Srebrnym Medalem za Zasługi dla LOK (2006), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
24 X 1980 – 12 V 1982 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KW MO w Nowym Sączu w ramach SO krypt. Związkowcy; 12 V 1982 – 28 II 1984 przez Wydz. V KW MO/WUSW w Nowym Sączu w ramach KE; 28 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 – 24 I 1985 przez Wydz. V WUSW w Nowym Sączu w ramach SOR krypt. Ogniwo; 24 I 1985 – 19 IX 1989 przez p. V RUSW w Nowym Sączu; od 26 V 1987 Wydz. VI WUSW w Nowym Sączu w ramach KE krypt. Student.