Niemczyk Piotr Franciszek
Piotr Franciszek Niemczyk, ur. 18 VI 1962 w Warszawie. Ukończył LIII LO tamże (1981), 1981-1987 student Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa i Administracji.
1977-1980 kolporter niezależnych pism: „Komunikatu” KOR/KSS KOR, „Biuletynu Informacyjnego” KOR/KSS KOR, „Zapisu”, opracowń PPN i „Robotnika”. 1979-1980 organizator i członek kółka samokształceniowego; współorganizator biblioteczki niezależnych wydawnictw.
1980-1981 współzałożyciel i działacz Uczniowskiego Ruchu Odnowy. W 1981 szef kolportażu w Agencji „S”, autor w piśmie „Centrum Informacji Akademickiej” na UW, w XI/XII 1981 uczestnik strajku solidarnościowego na UW ze studentami radomskiej WSI, współzałożyciel i autor „Gazety Strajkowej UW”. W XI 1981 sygnatariusz Deklaracji ideowej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
1982-1989 kolporter podziemnych pism, m.in. „Tygodnika Mazowsze”, „Vacatu”, książek m.in. NOWej, CDN, Kręgu, Przedświtu; 1982-1984 drukarz w podziemnym wydawnictwie Szansa. 20 VII 1983 aresztowany w Młynarzach pod Wyszkowem w czasie drukowania, 23 VII 1983 zwolniony na mocy amnestii. 1985-1988 autor i redaktor techniczny w „Tygodniku Mazowsze”. Od 1985 współzałożyciel i uczestnik Ruchu WiP; 17-24 III 1985 uczestnik głodówki protestacyjnej w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej w obronie uwięzionego Marka Adamkiewicza oraz 13-20 IX 1987 głodówki w kościele św. Andrzeja Boboli w Bydgoszczy w obronie uwięzionych Oskara Kasperka i Piotra Różyckiego; organizator kontaktów działaczy opozycji z zagranicą. W 1986 poszukiwany listem gończym. 19 II 1986 aresztowany, we IX 1986 zwolniony na mocy amnestii. W 1987 organizator seminarium w kościele św. Klaudyny w Warszawie nt. odmowy służby wojskowej; 7-9 V 1987 uczestnik międzynarodowego seminarium „Pokój międzynarodowy i porozumienia helsińskie w Warszawie”, w II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988 seminarium ekologicznego w Gliwicach; kolporter podziemnych pism WiP, współzałożyciel, przepisywacz, redaktor techniczny i wykonawca matryc, autor, do podziemnego pisma „Serwis Informacyjny WiP”. 1987-1989 działacz Solidarności Polsko-Czechosłowackiej, uczestnik spotkań w Karkonoszach, sygnatariusz deklaracji z VII 1988. 1987-1989 dziennikarz pisma „Powściągliwość i Praca”. Wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, poddawany rewizjom, karany grzywną przez kolegia ds. wykroczeń. 1988-1989 współorganizator, następnie szczeciński korespondent „Serwisu Informacyjnego «Solidarności»”. 1988-1990 kierownik Biura Prasowego ZR Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie „S”.
1989-1990 kierownik szczecińskiego oddziału „Gazety Wyborczej”, 1990-1994 dyr. Biura Analiz i Informacji, następnie z-ca dyr. Zarządu Wywiadu w UOP, 1995-1996 właściciel Media Consulting, 1996-2000 prezes PR Partners Sp. z o.o., 2000-2001 doradca ministra spraw wewnętrznych, 2000-2001 pełnomocnik Zarządu Tel-Energo, w 2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki, od 2001 właściciel firmy Analizy Gospodarcze, od 2006 prezes Zarządu firmy Niemczyk i Wspólnicy. W 2007 doradca sejmowej Komisji ds. Służb Specjalnych (z rekomendacji PO), od 2008 w składzie rady konsultacyjnej przy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Od 1989 członek SDP.
Autor publikacji z zakresu bezpieczeństwa i stosunków międzynarodowych.
Wyróżniony nagrodą SDP im. Jerzego Zieleńskiego (1989).
Od 29 III 1984 rozpracowywany przez Wydz. III/III-2 SUSW w ramach KE/SOR krypt. Pionek; 23 I 1986 – 3 I 1990 przez Wydz. III-2 SUSW w ramach SOR krypt. WiP.