Niemkiewicz Bronisław Marian
Bronisław Marian Niemkiewicz, ur. 20 VII 1925 w Kamionce Strumiłowej k. Lwowa, zm. 15 IX 2013 w Jarosławiu. Ukończył Liceum Polonia w Gdańsku (1947) i Technikum Budowlane w Jarosławiu (1952).
Od 1941 żołnierz ZWZ-AK (ps. Brona), skierowany do pracy na kolei, 1943 zaprzysiężony do Kierownictwa Dywersji AK (ps. Siwy), uczestnik akcji dywersyjnych i wywiadowczych w obwodzie Kamionka Strumiłowa. Od 1943 w Jarosławiu, aresztowany tamże i wywieziony do Lwowa, uciekł, przedostając się do Przemyśla a nast. do Grodziska Dolnego, stamtąd z grupą San wyruszył na pomoc powstaniu warszawskiemu, 18 VIII 1944 raniony w potyczce z Sowietami. Przedostał się do Sieniawy nad Sanem, uczestnictwo w działalności Komitetu Samoobrony przed Ukraińską Powstańczą Armią. Poszukiwany przez UB w zw. ze współpracą z oddziałami Mewy, Wołyniaka, Zygmunta”. Zatrzymany w Gorzycach, nast. ciężko pobity w Przeworsku, zwolniony, wyjazd do Pucka (1945).
1945–1947 pracownik Poczty Polskiej w Gdańsku i Gdyni, 1947–1948 Poczty Polskiej we Wrocławiu. 1951–1984 gł. ekonomista Przedsiębiorstwa Gospodarki Komunalnej w Jarosławiu.
Od X 1980 doradca MKZ w Jarosławiu, członek KK Pracowników Komunalnych, przew. Międzyregionalnej Komisji ds. samorządu w zakładach pracy.
Po 13 XII 1981 wielokrotnie przesłuchiwany. Współzałożyciel i animator
Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne.
w Jarosławiu, współorganizator rocznicowych uroczystości patriotycznych. W związku z działalnością w „S” zmuszony do przejścia na wcześniejszą emeryturę (1984).
1989–1994 przew. KO Ziemi Jarosławskiej i wiceprzew. KO „S” województwa przemyskiego.
1990–1998 radny Rady Miasta Jarosławia z listy KO „S” do 1994, nast. Porozumienia dla Jarosławia. Honorowy Obywatel Jarosławia (1994). Awansowany do stopnia podporucznika WP (2001). Członek Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej i Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010), pośmiertnie Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
25 VIII 1982–7 I 1988 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Przemyślu/p. III RUSW w Jarosławiu w ramach SOR krypt. Konspirator.
Michał Stręk