Niezgoda Czesław
Czesław Niezgoda, ur. 21 I 1945 w Karczmiskach-Kolonii k. Opola Lubelskiego. Ukończył Technikum Mechaniczne przy FSC w Lublinie (1966) oraz Pedagogiczną Szkołę Techniczną tamże (1974).
1970-1975 nauczyciel zawodu, 1975-2000 pracownik Lokomotywowni Pozaklasowej PKP w Lublinie (od 1995 Zakład Taboru PKP Lublin): majster, kierownik oddziału urządzeń technicznych, naczelnik sekcji. Od IX 1979 współpracownik ks. Jana Ziei, kolporter wydawnictw niezależnych w środowisku kolejarzy, m.in. pisma „Robotnik”. 15 V 1980 współorganizator protestu z powodu opóźnienia wypłaty premii.
16-19 VII 1980 uczestnik strajku w Węźle PKP Lublin, współorganizator i przewodniczący KS, sygnatariusz porozumienia z dyrekcją. Od 18 VIII 1980 przewodniczący nowej Rady Zakładowej ZZ Kolejarzy w Lokomotywowni Lublin (w wyniku zgody na nowe wybory wywalczonej w czasie lipcowego strajku). Od IX 1980 w „S”; współorganizator, przewodniczący KZ w Lokomotywowni; od II 1981 przewodniczący KZ w Węźle PKP. IX 1980 – II 1981 przewodniczący MKZ Regionu Środkowo-Wschodniego, IV i V 1981 delegat na I WZD Regionu.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia we Włodawie i Lublinie, zwolniony 16 VI 1982. 1982-1989 przewodniczący TKZ w Węźle PKP. 1982-1996 współorganizator i prezes Duszpasterstwa Kolejarzy Diecezji Lubelskiej, członek Zarządu Ogólnopolskiego Duszpasterstwa Kolejarzy.
1989-1991 członek Zarządu KO Osiedla Węglin i Konstantynów w Lublinie. II 1989 – 1991 przewodniczący KZ „S” Węzła PKP, w 1989 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Środkowo-Wschodniego, członek ZR. 1996-2002 prezes lubelskiego koła Katolickiego Stowarzyszenia Kolejarzy Polskich. Od 1998 współzałożyciel i członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Oddział w Lublinie. Od 2001 na emeryturze.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000).
26 VIII 1981 – 10 VII 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Lublinie w ramach SOR krypt. Węzeł.