Nieznalski Bogusław
Bogusław Nieznalski, ur. 24 V 1948 w Sopocie, zm. 30 XII 2014 w Gdańsku. Ukończył Technikum Mechaniczne w Gdańsku (1968), 1968-1970 student wieczorowy Politechniki Gdańskiej, Wydz. Mechaniczny.
Artysta fotografik, 1968-1970 pracownik naukowo-techniczny na PG, 1970-1975 w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN w Gdańsku, 1975-1990 ponownie na PG. W XII 1970 uczestnik manifestacji pod Komitetem Wojewódzkim PZPR w Gdańsku. 1974-1990 działacz Gdańskiego Towarzystwa Fotograficznego, 1977-1981 wiceprezes, 1981-1988 prezes. Od 1977 dokumentował bieżące wydarzenia społeczno-polityczne, kilkakrotnie zatrzymywany przez MO.
16-31 VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, autor zdjęć ze strajku. Od X 1980 na prośbę Henryka Lenarciaka, przewodniczącego Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Poległych Stoczniowców 1970, dokumentował powstawanie pomnika. 15 I 1981 z delegacją „S” uczestnik spotkania z Janem Pawłem II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. w Watykanie. Od 1981 dokumentował działalność „S”, m.in.: w III 1981 kryzys bydgoski, w VI 1981 pogrzeb kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, pobyt Czesława Miłosza na Wybrzeżu oraz obchody 25. rocznicy Czerwca ’56 w Poznaniu; w VIII 1981 blokadę ronda na skrzyżowaniu ul. Marszałkowskiej z Al. Jerozolimskimi w Warszawie; 31 VIII 1981 obchody rocznicy podpisania Porozumień Sierpniowych. IX-X 1981 współorganizator, następnie pracownik Biura Prasowego „S” podczas I KZD.
13-16 XII 1981 uczestnik strajku w SG, autor zdjęć ze strajku. I-V 1982 współautor albumu fotograficznego o stanie wojennym, który miał zostać wysłany na konferencję KBWE w Madrycie. W II 1982 kolporter własnych zdjęć ze stanu wojennego w placówkach dyplomatycznych w Gdyni i Gdańsku; II 1982 – 1988 własnych zdjęć z Watykanu (m.in. z Janem Pawłem II i Lechem Wałęsą) oraz zdjęć pomnika Poległych Stoczniowców w kościołach Gdańska, Warszawy i Śląska (wykonał własnoręcznie kilkanaście tys. odbitek). W VIII 1982 zatrzymany na kilka godz. przez ZOMO. 31 VIII 1982 postrzelony przez ZOMO podczas manifestacji w Gdańsku. 13 III 1983 w czasie manifestacji pod Pomnikiem Poległych Stoczniowców w Gdańsku zatrzymany na kilka godz. przez ZOMO, następnie kilkakrotnie wzywany na przesłuchania. W V i VIII 1988 m.in. dokumentował strajki w SG. Od 1988 członek Związku Polskich Artystów Fotografików. 1 V 1989 pobity przez ZOMO w czasie manifestacji.
W IV 1990 fotograf podczas II WZD Regionu Gdańsk. 1991-1995 fotoreporter „Dziennika Bałtyckiego”, od 1992 własna działalność gospodarcza, współpracownik IPN.
Jego zdjęcia prezentowano na ponad 200 wystawach, współautor wielu albumów i wystaw poświęconych „S”.
Laureat wielu konkursów fotograficznych w kraju i za granicą. W 1987 otrzymał tytuł Artiste FIAP. Laureat nagrody Prezydenta Gdańska (2000). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).