Nowak Edward Edmund
Edward Edmund Nowak, ur. 16 XI 1950 w Krakowie. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydz. Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki (1979).
1971–1981 w PZPR.
1969–1985 specjalista ds. inwestycji w HiL w Krakowie-Nowej Hucie.
W VIII 1980 członek KS Wydz. Walcowni Zgniatacz HiL. Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Robotniczego Hutników HiL. Od 17 III 1981 przedstawiciel HiL w Sieci Organizacji Zakładowych „S” Wiodących Zakładów Pracy. W 1981 współtwórca (z Mirosławem Dzielskim, doradcą KRH) ruchu spółdzielczego, m.in. Spółdzielni Mieszkaniowej organizowanej przez KRH, jako niezależnej inicjatywy związkowej oraz Uniwersytetu Demokracji, niezależnej inicjatywy oświatowej. Od 29 V 1981 przew. Komitetu Założycielskiego Samorządu Pracowniczego Huty (koordynował działania przy tworzeniu rad pracowniczych). W VII 1981 delegat na I WZD Regionu Małopolska w Tarnowie; IX/X delegat na I KZD.
13–16 XII 1981 członek KS w zakładzie, po pacyfikacji strajku w ukryciu. 13 I 1982 zatrzymany i internowany, 19 I aresztowany osadzony w AŚ w Krakowie, 25 II 1982 skazany w trybie doraźnym przez Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego na 3,5 roku pozbawienia wolności; zwolniony z pracy; osadzony w ZK w Raciborzu, Strzelcach Opolskich, Wrocławiu i Strzelinie, 25 X 1982 Sąd Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu udzielił mu 3 mies. przerwy w odbywaniu kary ze względów rodzinnych, 27 X 1982 zwolniony, 23 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 zatrzymany, 8 VIII 1983 zwolniony na mocy amnestii; w VIII 1983 przyjęty do pracy w HiL (na gorszych warunkach). Autor pierwszego projektu Statusu Więźnia Politycznego, doradca Tajnej Komisji Robotniczej Hutników HiL. W III 1984 współzałożyciel Towarzystwa Pomocy Więzionym. 7 XI 1984 współtwórca Inicjatywy Obywatelskiej w Obronie Praw Człowieka Przeciw Przemocy. 3 V – 3 VII 1985 aresztowany za udział w uroczystościach 3 V w Krakowie; zwolniony z pracy. Zatrzymywany, przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1985–1986 s. specjalista w Przedsiębiorstwie Realizacji Inwestycji Przemysłu Ceramiki Budowlanej Cerpi w Warszawie, zakład w Krakowie, 1986–1988 kierownik zakładu w Przedsiębiorstwie Zagranicznym ARTCO w Brzeziu. Od 23 X 1986 członek jawnej KRH. 26 IV – 4 V 1988 uczestnik i rzecznik prasowy strajku w HiL (z Grzegorzem Surdym).
1989–1991 w Krakowskim KO; poseł RP z listy KO. W 1989 współzałożyciel Krakowskiej Fundacji Komunikacji Społecznej. Od 1989 członek Krakowskiego Towarzystwa Przemysłowego. 1989–1994 inicjator reaktywowania i prezydent Izby Przemysłowo-Handlowej w Krakowie, członek Krajowej Izby Gospodarczej. 1990–1991 wiceprezydent Krakowa. 1992–1993 podsekretarz stanu w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, 1993–1995 doradca ministra i podsekretarz stanu tamże. 1995–1996 prezes zarządu w Mielec Centrum Sp. z o.o., 1996–1998 dyr. ds. marketingu i rozwoju w Zakładach Samochodowych Jelcz SA w Jelczu-Laskowicach, 1998–1999 prezes zarządu w Zasada SA w Warszawie, 1999–2000 dyr. Centrum Technicznego w Krakowie w Delphi AS Poland Sp. z o.o. w Warszawie. 2000–2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki. 2001–2002 wiceprezes zarządu ds. strategii i rozwoju w Hucie im. Tadeusza Sendzimira w Krakowie. 2003–2006 właściciel firmy Restrukturyzacja Sp. z o.o. tamże. W 2006 członek zarządu w Agencji Rozwoju Przemysłu SA w Warszawie. 2007–2008 własna działalność gospodarcza w Restrukturyzacja – Edward E. Nowak w Krakowie. 2008–2012 prezes zarządu, dyr. naczelny w Bumar Sp. z o.o. w Warszawie. W 2012 inicjator, współzałożyciel Stowarzyszenia Sieć Solidarności (prezes zarządu).
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
1981–1982 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO w Krakowie w ramach KE/SOR krypt. Inżynier; 1984 – XI 1989 przez Wydz. V/Inspektorat 2 WUSW w ramach SOS/SOR krypt. Prezes; 1985 – 1987 przez Wydz. III w ramach SOR krypt. Fantasta.