Odorowski Mirosław Włodzimierz
Mirosław Włodzimierz Odorowski, ur. 16 I 1949 w Warszawie. Ukończył Technikum Mechaniczne dla Pracujących nr 1 w Warszawie (1977). Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Dziennikarstwa i Nauk Społecznych (2002).
Od 1969 w ZMS, od 1974 w Związku Ochotniczej Straży Pożarnej.
1969–1983 szlifierz narzędziowy w Zakładach Wytwórczych Lamp Elektrycznych im. Róży Luksemburg w Warszawie.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, nast. KZ w Narzędziowni ZWLE, sekretarz Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Regionu Mazowsze, VI, XII 1981 delegat na I i II WZD Regionu Mazowsze, od VII 1981 skarbnik ZR, IX/X 1981 delegat na I KZD. X/XI 1981 pobrał z konta Regionu Mazowsze i ukrył 10 mln zł, za zgodą ks. prałata Teofila Boguckiego przekazał je do depozytu ks. Jerzemu Popiełuszce. W XI 1981 sygnatariusz deklaracji założycielskiej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, 12 VI 1982 zwolniony. Od 1982 odpowiedzialny za finanse RKW Mazowsze, współorganizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Klemensa Hofbauera w Warszawie, mszy za Ojczyznę w kościele św. Stanisława Kostki, manifestacji patriotycznych; wielokrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1984–1988 współpracownik Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom w Warszawie. 1984–1986 na rencie, 1986–1988 pracownik fizyczny Zespołu Hodowli Drobiu nr 19 w Żółwinie, 1988–1989 samodzielny pracownik ds. zaopatrzenia w Fundacji Wspomagającej Zaopatrzenie Wsi w Wodę. VIII 1988 wspierał (z Grażyną Gęsicką) jako doradca strajk w KWB Bełchatów.
Od II 1989 sekretarz-skarbnik w TZR Mazowsze; od IV 1989 członek 3-osobowej rady nadzorczej do kontroli celowości wydatków warszawskiego KO; 1989–1991 Fundacji „S”; w 1990 delegat na III WZD Regionu Mazowsze i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD, od 1990 członek Krajowej Komisji Rewizyjnej, oddelegowany do Fundacji Obywatelskiej, jej dyr. generalny. 1990–1991 skarbnik Biura Krajowego ROAD, od 1991 dyr. generalny Fundacji Akcji Demokratycznej. 1991–1998 sekretarz rady nadzorczej Towarzystwa Ubezpieczeń Wzajemnych; 1991–2002 prezes Fundacji Mazowsze, od 2003 wiceprezes; od 1992 członek Stowarzyszenia Forum Inicjatyw Pozarządowych; 1992–1996 Stałego Komitetu Doradczego Polsko-Amerykańskiej Fundacji dla Małych Przedsiębiorstw. 1999–2001 doradca prezesa Głównego Urzędu Ceł, 2002–2003 prowadził zajęcia związane z realizowanym w Elana SA programem outplacementu. 2003–2006 wykładowca na Uniwersytecie Powszechnym im. Jana Józefa Lipskiego w Teremiskach k. Hajnówki, 2006 doradca zawodowy Global Traning Center Sp. z.o.o., 2007 Agencji Marketingowo-Reklamowej NWW.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
Od 9 II 1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KS MO w ramach SO krypt. Mazowsze; od 21 III 1983 przez Wydz. V KS MO/SUSW w ramach KE krypt. Mirek; od 29 XI 1984 przez Samodzielną Grupę Operacyjną SUSW w ramach KE/SOR krypt. Mirek.