Okularczyk Andrzej
Andrzej Okularczyk, ur. 12
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1931 w Dąbrowie Górniczej, zm. 21 X 2014 w Częstochowie. Absolwent Politechniki Częstochowskiej, Wydz. Budowy Maszyn (1961).
1961–1980 członek ZNP, 1972–1975 Rady Zakładowej, 1976–1980 zakładowy społeczny inspektor pracy. 1961–1981 współorganizator i sekretarz oddziału częstochowskiego Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, 1965–1974 wiceprzew. Zarządu Wojewódzkiego.
1949–1950 pracownik KWK Prezydent w Chorzowie, 1950–1951 nauczyciel w SP nr 8 tamże. 1949–1951 współtwórca (ps. Jędruś) tajnej organizacji Walka o Niepodległość. 18 X 1951 zatrzymany, osadzony w AŚ w Tarnowskich Górach, 31 XII 1951 skazany przez Wojskowy Sąd Rejonowy w Katowicach na 5 lat pozbawienia wolności, 1953 mocą decyzji Rady Państwa wyrok zmniejszono do 3 lat, osadzony w ZK w Tarnowskich Górach, od VII 1952 w Ośr. Pracy Więźniów w KWK Andaluzja w Piekarach Śląskich, 18 XI 1953 zwolniony. 1954–1955 pracownik Huty im. Tadeusza Kościuszki w Chorzowie. 1955–1961 student PCz (zataił wyrok). 1961–1991 pracownik naukowy PCz, 1970–1977 kierownik Międzywydziałowego Zakładu Nowych Technik Nauczania. VI 1976 powołany na 6-tygodniowe ćwiczenia w jednostce wojskowej w Żaganiu.
Od IX 1980 w „S”, współorganizator i członek Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 wiceprzew. KZ, od VI 1981 delegat na I WZD Regionu Częstochowa, członek Prezydium ZR ds. bhp, ochrony środowiska i warunków pracy.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu, 15 III 1982 zwolniony. V 1982 zwolniony z pracy, po odwołaniu zatrudniony jako pracownik techniczny. 2 V 1983 zatrzymany, 1983–1988 wielokrotnie wzywany na przesłuchania przez SB. 1984–1989 współorganizator Tygodni Kultury Chrześcijańskiej i in. niezależnych imprez kulturalnych w Duszpasterstwie Akademickim przy kościele św. Wojciecha w Częstochowie.
Od 1989 ponownie pracownik naukowy PCz. V 1989–1991 przew., od 1998 wiceprzew. KZ, 1989 delegat na II WZD Regionu Częstochowskiego, 1989–1991 członek ZR. Od 1991 na emeryturze. Od 1991 członek UD/UW/PD, 1991–1993 przew. Zarządu Wojewódzkiego UD. Od 1991 członek, 1994–1999 przew. Stowarzyszenia Więzionych, Internowanych i Represjonowanych w Stanie Wojennym WIR w Częstochowie. Od 1992 członek Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego 1944–1956, od 1995 przew. częstochowskiego Zarządu Regionalnego.
Autor patentu na elektrodyfuzyjne chromowanie stali.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1989).
10 II 1977–8 III 1978 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Częstochowie w ramach KE krypt. Optyk.
Wojciech Rotarski