Pińkowski Edward
Edward Pińkowski, ur. 27
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1948 w Łodzi. Ukończył Technikum Energetyczne nr 2 tamże (1974).
1965-1967 pracownik Spółdzielni Pracy Mechanik w Łodzi, 1967-1970 Urzędu Telefonów Miejscowych tamże, 1970-1973 Okręgowych Warsztatów Poczty i Telekomunikacji, 1973-1974 prywatnego zakładu naprawy maszyn biurowych, 1974-1975 Zakładów Przemysłu Dziewiarskiego Bistona, 1975-1997 Zakładów Wyrobów Obiciowych Vera.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący KZ w Verze (w 1981 KZ działała w Centrum Informacyjno-Kulturalnym „S” przy KZ „S” w Zakładach Przemysłu Bawełnianego im. Juliana Marchlewskiego i sygnowała dwutygodnik „Solidarność z Gdańskiem”).
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Łęczycy, następnie w Łowiczu, uczestnik 4 głodówek, 27 VII 1982 zwolniony. W VIII 1982 współorganizator ucieczki internowanego Józefa Śreniowskiego ze szpitala w Łowiczu, łącznik w okresie jego ukrywania się. Kontynuował działalność statutową „S” w podziemiu, występował w obronie praw pracowniczych. 30 IV 1983 zatrzymany w mieszkaniu swojego brata Józefa, po przewiezieniu do KW MO pobity podczas przesłuchania. 1983-1988 członek MKK „S” w Łodzi, współorganizator akcji ulotkowych. 1983-1989 współpracownik redakcji podziemnego „Biuletynu Łódzkiego”. W IX 1988 współorganizator jawnej Tymczasowej Komisji Organizacyjnej „S” w Verze; sygnatariusz deklaracji zakładów z regionów „S” Ziemia Łódzka, Ziemia Sieradzka i Ziemia Piotrkowska powołującej MKO Ziemi Łódzkiej; która doprowadziła do demokratycznych wyborów regionalnych władz łódzkiej „S”. 1988-1989 współpracownik łódzkiej organizacji PPS.
W 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO „S”. 1990-1992 delegat na kolejne WZD Regionu Ziemia Łódzka, członek Prezydium ZR. 1997-2003 własna działalność gospodarcza. Od 2002 wiceprzewodniczący Stowarzyszenia Solidarności Społecznej. Od 1994 na rencie inwalidzkiej, od 2009 na emeryturze.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), medalem O Niepodległość Polski i Prawa Człowieka 13 XII 1981 – 4 VI 1989 (2002), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
15 IV 1980 – 25 III 1983 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KW MO w Łodzi w ramach SOR krypt. Propaganda; 24 VI 1983 – 9 II 1985 przez Wydz. V KW MO/WUSW w Łodzi w ramach KE krypt. Edek; 22 I 1988 – 2 IX 1988 w ramach SOS krypt. Związek II; 12 IX 1988 – 31 VIII 1989 w ramach KE krypt. Edward.
Wiesław Maciejewski