Podolski Zdzisław
Zdzisław Podolski, ur. 29 IX 1938 w Lipnikach na Wołyniu (obecnie Ukraina), zm. 3 IX 2016 w Gryfinie. Ukończył Technikum Górnicze w Turoszowie (1968).
1956-1961 zatrudniony w Rogoźnickich Kamieniołomach Drogowych, 1961-1970 w KWB Turów w Turoszowie, 1970-1974 w Zakładzie Remontowo-Energetycznym Energomontaż-Zachód, 1974-1979 w Elektrowni Dolna Odra w Gryfinie. Od 1974 uczestnik niezależnych uroczystości na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie w rocznice Grudnia ’70. Od 1977 współpracownik KSS KOR, 1978-1980 kolporter ogólnopolskiego niezależnego pisma „Robotnik”, od 30 IX 1979 (m.in. z Janem i Mirosławem Witkowskimi) współzałożyciel i działacz WZZ Pomorza Zachodniego, drukarz ulotek WZZ, w 1979 sygnatariusz Karty Praw Robotniczych, w III 1980 współzałożyciel pisma „Robotnik Szczeciński”. 1975-1979 wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz. z rewizjami w mieszkaniu, poddawany prowokacjom (dochodzenie ws. rzekomego pobicia funkcjonariuszy MO), naciskom na opuszczenie kraju (nękano też rodzinę), karany grzywnami przez kolegium ds. wykroczeń; w 1979 zwolniony z pracy. VIII 1980 – I 1981 prowadził punkt naprawy sprzętu AGD, w I 1981 przywrócony do pracy w Dolnej Odrze.
Od IX 1980 w „S”; w 1981 sygnatariusz Deklaracji ideowej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Goleniowie, następnie w Wierzchowie, 13 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 w związku z głodówką pobity, od 11 III 1982 hospitalizowany; we IX 1982 zwolniony z pracy. Po wyjściu działacz grup podziemnych skupionych wokół braci J. i M. Witkowskich i Edmunda Bałuki, kolporter podziemnych wydawnictw na terenie Gryfina, m.in. „Robotnika Pomorza Zachodniego”; w 1983 współwydawca podziemnego pisma „Krawędź. Ziemia Gryfińska”; zaangażowany w pomoc dla represjonowanych, uczestnik manifestacji. Od IX 1983 na rencie. 1982-1987 wielokrotnie zatrzymywany, aresztowany, przetrzymywany m.in. VII-X 1982 w ZK w Goleniowie, IV-X 1984 w AŚ w Szczecinie, kierowany na przymusowe badania psychiatryczne; 6 III 1986 skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Gryfinie na 2 lata i 3 mies. więzienia oraz wysoką grzywnę; w aresztach i więzieniach prowadził wielodniowe głodówki, protestując przeciw pobiciom.
Od 1990 członek Ligi Obrony Praw Człowieka. Od 2008 przewodniczący Powiatowej Reprezentacji Narodu Polskiego.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
Do 15 XII 1986 rozpracowywany przez p. V RUSW w Gryfinie w ramach KE krypt. Agitator.