Prędki Ireneusz
Ireneusz Prędki, ur. 1 I 1945 w Kołaczkowicach k. Buska-Zdroju. Absolwent Politechniki Łódzkiej, Wydz. Włókienniczy (1970).
Od 1966 członek, od 1967 przewodniczący Rady Wydziałowej ZSP, działacz Duszpasterstwa Akademickiego „5” w Łodzi; w III 1968 uczestnik wieców studenckich na PŁ, usunięty z uczelni, powołany do wojska, 9 X 1968 przywrócony w prawach studenta. 1971-1986 pracownik Zakładów Przemysłu Wełnianego Opoczno, 1976-1980 przewodniczący Samorządu Mieszkańców ZPW Opoczno, 1978-1980 przewodniczący komórki zakładowej TPPR.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w ZPW Opoczno, od X 1980 przewodniczący MKZ Ziemi Piotrkowskiej, członek KKP; 18-21 XII 1980 organizator strajku w Urzędzie Wojewódzkim w Piotrkowie Trybunalskim, uczestnik negocjacji zakończonych podpisaniem porozumienia z wojewodą piotrkowskim. W VI 1981 delegat na I WZD Województwa Piotrkowskiego, członek ZR; IX/X 1981 delegat na I KZD, członek Komisji Uchwał i Wniosków. Współwydawca pism niezależnych, kolporter, współtwórca „Biuletynu Informacyjnego MKZ NSZZ «Solidarność» Ziemi Piotrkowskiej”.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Sieradzu, następnie w Łowiczu i Kwidzynie, 15 XI 1982 zwolniony; przeniesiony na gorsze stanowisko. W 1982 współorganizator i członek Rady Pracowniczej w ZPW Opoczno, w 1983 usunięty z Rady ze względów politycznych; 1982-1984 wielokrotne rewizje w mieszkaniu. 1983 założyciel i prezes Pracowniczej Spółdzielni Mieszkaniowej przy ZPW Opoczno, w 1985 zwolniony z pracy. 1985-1988 wielokrotnie przesłuchiwany w RUSW w Opocznie i w WUSW w Piotrkowie Tryb. ws. domniemanych nadużyć finansowych w spółdzielni, 1988 oczyszczony z zarzutów. 1986-1989 z-ca kierownika budowy kościoła w parafii św. Bartłomieja w Opocznie. W XI 1980 i XII 1988 inicjator i uczestnik akcji humanitarnych „S” na rzecz ofiar trzęsień ziemi we Włoszech i w Armenii.
Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 na emigracji w USA; 1989-2004 technik i inspektor w zakresie napraw i modernizacji instrumentów nawigacyjnych do samolotów Boeinga na podstawie licencji Federalnej Agencji Lotnictwa (FAA); od 2004 prowadzi własną firmę zajmującą się remontami i modernizacją domów i ogródków; 1990-1997 założyciel i opiekun Szkoły Polskiej w Seattle; od 2005 członek Koła Przyjaciół Fundacji Jana Pawła II przy Wspólnocie Polskiej Parafii św. Małgorzaty w Seattle; od I 2010 na emeryturze.
1980-1989 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KW MO w Piotrkowie Tryb./p. V RUSW w Opocznie w ramach SOR krypt. Włókniarz.