Puczek Zbigniew
Zbigniew Puczek, ur. 7 VI 1929 w Buchałowicach k. Nałęczowa, zm. 29 V 2002 w USA. Ukończył Gimnazjum Mechaniczne przy Śląskich Technicznych Zakładach Naukowych w Katowicach (1948), szkołę podoficerską broni pancernej i Kurs Doskonalenia Oficerów Politycznych we Wrocławiu i Mińsku Mazowieckim, roczne studium przygotowawcze Wojskowej Akademii Politycznej (1955), roczny kurs dla zredukowanych oficerów rezerwy przy Zasadniczej Szkole Chemicznej w Brzegu Dolnym (1957), Technikum Mechaniczne dla Pracujących w Świdniku (1963).
1948-1950 tokarz, następnie kontroler pomiaru we Wrocławskiej Fabryce Wodomierzy. Od 1950 służba wojskowa w Jednostkach Wojskowych 1794 i 2473 w Żaganiu, pomocnik z-cy dowódcy JW ds. ZMP i pomocnik szefa Wydz. Politycznego ds. ZMP; jesienią 1955 zdemobilizowany w stopniu porucznika. 1955-1957 kierownik Oddziału Kultury w Prezydium PRN w Żaganiu, 1958-1983 pracownik WSK PZL Świdnik, początkowo tokarz, następnie konstruktor, kierownik sekcji i normalizator. 1948-1954 w ZMP, 1968-1979 w LOK, 1970-1976 w ORMO, 1953-1981 w PZPR.
8-11 VII 1980 współorganizator strajku w WSK PZL, członek Komitetu Postojowego i komendant straży strajkowej; 26-27 VIII 1980 uczestnik strajku, członek KS; 5 IX 1980 członek delegacji WSK PZL do MKZ w Gdańsku. Od IX 1980 w „S”, wiceprzewodniczący Komitetu Założycielskiego w WSK PZL; 10 IX 1980 współprowadzący zebranie założycielskie i współzałożyciel Międzyzakładowego Środkowo-Wschodniego Komitetu Założycielskiego NSZZ, następnie MKZ Regionu Środkowo-Wschodniego „S”. W XI 1981 współinicjator powołania „Pisma Związkowego – Gazetki Zakładowej Zakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ «S»” (od XI 1981 – pismo „Grot”); od XII 1980 przewodniczący KZ w WSK PZL; IV-V 1981 delegat na I WZD Regionu Środkowo-Wschodniego, członek ZR, IX/X 1981 delegat na I KZD.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia we Włodawie i Załężu k. Rzeszowa; od 19 VII 1982 na przepustce w związku z leczeniem w szpitalu w Rzeszowie; 15 X 1982 uchylono decyzję o internowaniu. 31 I 1983 rozwiązał umowę o pracę w WSK PZL.
Od
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1983 na emigracji w USA.
1981-1983 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Lublinie w ramach SOS krypt. Bojownik.
Marcin Dąbrowski