Radkiewicz Andrzej Rafał
Andrzej Rafał Radkiewicz, ur. 24 X 1961 w Radomiu. Absolwent Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Radomiu, Wydz. Mechanicznego (1986), i Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Wydz. Prawa i Administracji (2011).
1979–1980 kolporter niezależnych książek i czasopism, m.in. „Opinii”, „Kultury”, 1980 założyciel Radomskiej Oficyny Studenckiej Rosa. 1980–1981 członek NZS, szef Sekcji Kultury w WSI w Radomiu. III 1981 uczestnik strajku ostrzegawczego, 26 X–13 XII 1981 strajku okupacyjnego tamże. 1980–1982 niezależnego, nast. podziemnego ruchu wydawniczego: kolporter, drukarz książek, czasopism i ulotek; wielokrotnie przesłuchiwany.
1 XII 1982 aresztowany, zawieszony w prawach studenta, 25 II 1983 skazany przez Wojskowy Sąd Garnizonowy w Kielcach na rok pozbawienia wolności w zawieszeniu, anulowanie kary na mocy amnestii z 22 VII 1983. X 1983 przywrócony w prawach studenta WSI. 1986–1987 ślusarz w prywatnym zakładzie ślusarskim w Radomiu, 1987–1989 technolog w Przedsiębiorstwie Projektowania i Dostaw Transportu Technologicznego i Składowania Techmatrans tamże.
1989 uczestnik przygotowań do wyborów parlamentarnych 4 VI 1989 (zbieranie podpisów). 1990–1991 kierownik Serwisu Młotów Hydraulicznych KRUPP w Kombinacie Remontowo-Budowlanym Przemysłu Cementowego, Wapienniczego i Gipsowego REMUR w Wierzbicy. 1989–1991 w „S”. Od 1991 własna działalność gospodarcza.
Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2007), Krzyżem Wolności i Solidarności (2012).
27 IX 1982–3 V 1983 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Radomiu w ramach SOR krypt. Drukarz; 14
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1983–28 VI 1985 w ramach KE krypt. Student.
Piotr Ciaputa