Encyklopedia Solidarności Rejczak Jan - Biogramy -

Jan Rejczak, ur. 27 VIII 1946 w Radomiu. Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydz. Mechaniki Precyzyjnej (1970); doktorat (1982).

1970–1973 konstruktor w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera/ZM Predom-Łucznik im. gen. Waltera w Radomiu. 1973–1980 nauczyciel akademicki w WSI tamże. W III i IV 1968 uczestnik wieców studenckich i strajku okupacyjnego na PW w Warszawie. W VI 1976 organizator pomocy represjonowanym robotnikom Radomia, polegającej na zbieraniu informacji, kontaktowaniu przyjeżdżających do Radomia przedstawicieli KOR z osobami represjonowanymi i ich rodzinami.

Od IX 1980 w „S”; współorganizator „S” w Radomiu i regionie; od XI 1980 członek prezydium Międzyzakładowej Komisji Założycielskiej/od V 1981 Międzyzakładowej Komisji Robotniczej w Radomiu, w V–VI 1981 delegat na I WZD Regionu Ziemia Radomska; wiceprzew. ZR MKZ/MKR ds. informacji (odpowiadał za politykę informacyjną związku m.in. za biuletyn „Radomski Serwis Informacyjny”); IX – X delegat na I KZD; VIII – XI 1981 członek grupy mediacyjnej „S” Ziemia Radomska do rozmów z delegacją rządową. 1981–1984 członek Prymasowskiej Rady Społecznej w Warszawie.

13 XII 1981 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Kielcach-Piaskach, 14 IV 1982 zwolniony; w VI 1982 zwolniony z pracy. 1983–1990 katecheta w parafii Matki Bożej Miłosierdzia w Radomiu; X 1986 współzałożyciel RKW Ziemia Radomska (z Witoldem Królem, Wiesławem Mizerskim); 13 X 1986 współtwórca (z Witoldem Królem, Jerzym Pierzchałą i Janem Pająkiem) jawnej Tymczasowej Rady „S” Ziemi Radomskiej; 14 X 1988 – II 1989 wiceprzew. jawnej Międzyzakładowej Komisji Regionalnej „S” Ziemia Radomska; 1987–1989 członek Komisji Interwencji i Praworządności „S”. 1987–1990 kierownik serwisu w Kombinacie Remontowo-Budowlanym Przemysłu Cementowego, Wapienniczego i Gipsowego Remur w Wierzbicy.

W 1989 przywrócony do pracy w WSI; współorganizator „S” w KRB Remur. 1989–1991 przew. KO Ziemi Radomskiej. Od 1989 prezes KIK im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego w Radomiu. 1990–2014 delegat na WZD Ziemia Radomska, 1990–2002 delegat na KZD. 1990–1992 wojewoda radomski. 1990–1994 radny Miasta Radomia z listy KO ZR, 1994–1998 przew. Rady Miasta z listy Radomskiej Centroprawicy. 1998–202 radny Miasta Radomia z listy AWS, 2002–2006 radny Miasta Radomia z listy Wspólnota Samorządowa. 1997–2001 poseł RP z listy AWS. 1998–2002 członek Krajowej Rady Katolików Świeckich; 1996–1999 prezes, 1999–2003 wiceprezes Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej w diecezji radomskiej. 2006–2018 radny Sejmiku Województwa Mazowieckiego z listy PiS.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2012), Złotym Krzyżem Zasługi (2011).

14 I 1976 – 26 VI 1985 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO/WUSW w Radomiu w ramach KE krypt. Filozof/SOR krypt. Kameleon/Cichy; 13 IX 1985 – 16 XII 1987 przez Wydz. IV/Wydz. V WUSW w ramach SOS krypt. Pedagog; 7 I – 15 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988 przez Wydz. III w ramach SOS krypt. Działacze; 25 III 1988 – 23 IX 1989 przez Wydz. V w ramach SOR krypt. Berło/Rondo.

Bogusław Bek