Rekowski Czesław Jan
Czesław Jan Rekowski, ur. 12 IV 1951 w Sąpolnie. Absolwent Centrum Kształcenia Ustawicznego Budowlanych (1979).
VI 1972 – VII 1985 zatrudniony jako kierownik działu socjalnego ds. bytowych w Zakładach Chemicznych Organika Zachem w Bydgoszczy.
XI 1980 – 13 XII 1981 członek KZ, wiceprzewodniczący komisji socjalnej. 17 IX 1980 członek delegacji reprezentującej bydgoski MKZ na spotkaniu w Gdańsku. W VII 1981 delegat na I WZD Regionu Bydgoskiego, VII – 13 XII 1981 członek Regionalnej Komisji Rewizyjnej.
14 XII 1981 z Markiem Majką i Janem Malczewskim uczestnik ewakuacji materiałów KZ. Po 13 XII 1981 działacz struktura podziemnej „S” w ramach grup na terenie zakładu pracy. XII 1981 – II 1982 kolporter prasy podziemnej, uczestnik zbierania składek, zbierania informacji o internowanych, druku ulotek. 16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 aresztowany, Przetrzymywany w AŚ w Bydgoszczy, ZK w Inowrocławiu, III-IV 1982 prowadził kilkunastodniową głodówkę w proteście przeciwko niesłusznemu aresztowaniu, uniewinniony podczas procesu, 5 VII 1982 zwolniony. Ponownie pracownik Zakładów Chemicznych. VII 1982 – VIII 1985 kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez SB. 31 VII 1985 zwolniony z pracy. 1982-1989 współorganizator Mszy za Ojczyznę, 1983-1985 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 19 X 1984 lektor podczas ostatniej mszy św. księdza Jerzego Popiełuszki w kościele św. Polskich Braci Męczenników w Bydgoszczy. Od VIII 1985 uczestnik czuwań przy grobie ks. Jerzego Popiełuszki przy kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. W V 1985 założyciel Bractwa Oblatów Świętej Brygidy i Przełożony Domu Bydgoskiego, 1982-1989 współpracownik Komitetu Obrony Aresztowanych, Archikonfraterni Literackiej – Dom w Bydgoszczy. 1985-1989 współorganizator Dni Kultury Chrześcijańskiej. IX 1985 – V 1986 zatrudniony jako specjalista ds. BHP w Okręgowym Przedsiębiorstwie Surowców Wtórnych, VI 1986 – IX 1986 monter w Poznańskiej Spółdzielni Pracy (głównie w Warszawie), XI 1986 – I 1987 ślusarz-spawacz w Spółdzielni Pracy Karoseria w Bydgoszczy, II 1987 – I 1989 specjalista ds. BHP w Przedsiębiorstwie Pipur-Wutech.
Od I 1989 na rencie, 19 I 1991 – III 1995 zatrudniony w Zakładach Chemicznych jako komendant straży przemysłowej, od 1993 szef ochrony przedsiębiorstwa. III 1995 – VI 2003 przewodniczący Międzyzakładowej Organizacji Związkowej „S”. Od IV 1996 członek Prezydium ZR, skarbnik, II-III 1996 po. przewodniczący ZR. 31 XII 2008 zrezygnował z funkcji ze względu na stan zdrowia. 1996-2008 delegat na kolejne KZD. 2002-2006 członek Prezydium KZD. 1994-1998 radny Miasta Bydgoszcz z listy PC. Od 1996 przewodnik Bractwa Oblatów Św. Brygidy na całą Polskę.
Wyróżniony Złotą Odznaką Zasłużony pracownik Zachemu (1998), Medalem Prezydenta Miasta Bydgoszczy (1998), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001), Złotą Odznaką z okazji XXV-lecia NSZZ „S” Regionu Bydgoskiego (2005), odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2006), Medalem Wojewody Kujawsko-Pomorskiego (2007).