Rozwalak Zdzisław
Rozwalak Zdzisław, ur. 3 I 1943 w Poznaniu, zm. 15 X 2013 tamże. Ukończył ZSZ tamże (1962). 1958–1961 uczeń Poznańskich Zakładów Metalowych Przemysłu Terenowego, 1962–1963 monter w Wielkopolskiej Spółdzielni Ogrodniczej, 1963 tokarz w Poznańskich Zakładach Armatur, 1963–1965 zasadnicza służba wojskowa. Od 1965 ślusarz w Poznańskiej Fabryce Maszyn Żniwnych. 1965–1976 członek ZW ZMS; 1966 – X 1980 w PZPR.
29–31 VIII 1980 współorganizator strajku w PFMŻ, przew. Zakładowego KS, od 2 IX Komisji Robotniczej; od IX 1980 w „S”, współorganizator/przew. Zakładowego Komitetu Założycielskiego „S”, od 17 XII 1980 przew. KZ. 11 IX 1980 uczestnik powołania MKZ Wielkopolska, wiceprzew. MKZ Wielkopolska, od 22 IX przew.; VII 1981 delegat na I WZD Regionu Wielkopolska, VII–XII przew. ZR; IX/X delegat na I KZD, członek Prezydium KK. 1980–1981 wspomagał działalność „S” Wiejskiej/„S” RI. 1981 przew. Społecznego Komitetu Obchodów 25. Rocznicy Poznańskiego Czerwca 1956.
14 XII 1981 zatrzymany, przesłuchiwany, po podpisaniu tzw. lojalki zwolniony (treść deklaracji została ogłoszona w prasie i TV), 13 I 1982 na konferencji prasowej dla dziennikarzy zagranicznych odwołał deklarację. 17 XII 1981 przewieziony do Warszawy na spotkanie ze Stanisławem Cioskiem; 1982 wielokrotnie przesłuchiwany. Od 1982 przew. TKZ w PFMŻ, organizator kolportażu wydawnictw podziemnych, 1987–1989 autor w czasopiśmie podziemnym „Róbmy Swoje”.
1990–1999 przew. KZ w PFMŻ, 1990–2001 delegat na kolejne WZD Regionu Wielkopolska, członek ZR. Od 1994 prezes Wielkopolskiej Fundacji Pomocy Inwalidom Filar. Od 2004 na świadczeniu przedemerytalnym.
10 IX 1980 – 14 VIII 1985 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KWMO/WUSW w Poznaniu w ramach SOS krypt. Transport/Hydraulik; 14 VIII 1985 – 18
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1988 w ramach KE Hydraulik.
Przemysław Zwiernik
