Różycki Janusz
Janusz Różycki, ur. 20 XII 1953 w Tarnowie, zm. 31 VIII 2005 w Zamościu. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydz. Maszyn Górniczych i Hutniczych (1979).
Podczas studiów uczestnik Duszpasterstwa Akademickiego w Krakowie. 1979–1983 nauczyciel w Zespole Szkół Mechaniczno-Elektrycznych w Biłgoraju.
Od X 1980 w „S”; przew. Komitetu Założycielskiego, nast. KZ; XII 1980 – VI 1981 przew. Międzyzakładowego Komitetu Robotniczego „S” Ziemi Biłgorajskiej; IV/V 1981 delegat na I WZD Regionu Środkowo-Wschodniego, członek ZR; IX/X 1981 delegat na I KZD. 5 IV 1981 zwolniony z pracy, 6 V 1981 przywrócony przez Kolegium Odwoławcze przy Urzędzie Miasta w Biłgoraju.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Krasnymstawie, Włodawie i Kwidzynie, od 15 VII 1982 na przepustce, w X 1982 uchylono internowanie. W 1983 zwolniony z pracy. 1983–1988 katecheta przy parafii Wniebowzięcia NMP w Biłgoraju.
VI 1988 – VIII 1989 przebywał w USA. 4 IX 1989 przywrócony do pracy w ZSM-E. XI/XII 1989 – 1990 delegat na II WZD Regionu Środkowo-Wschodniego, w IV 1990 delegat II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD. W 1990 delegat pełnomocnika rządu ds. Reformy Samorządu Terytorialnego dla woj. zamojskiego. 1990–1992 wojewoda zamojski. 1992–1997 dyr. Wydz. Kadr, Organizacji i Nadzoru w Kuratorium Oświaty w Zamościu. W 1997 współzałożyciel Wyższej Szkoły Zarządzania i Administracji tamże (1997–2003 wicekanclerz, 2003–2005 kanclerz). 1991–1998 prezes Zarządu Wojewódzkiego Związku Ochotniczych Straży Pożarnych tamże (1999–2005 prezes Zarządu Powiatowego, członek prezydium Zarządu Wojewódzkiego). 1995–2005 współzałożyciel, prezes Stowarzyszenia Porozumienie Samorządowe Zamojszczyzny tamże. 2004–2005 prezes stowarzyszenia Zamojskie Centrum Wolontariatu tamże.
I 1983 – IX 1989 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Zamościu w ramach SOR krypt. Znienawidzony.