Sobieszek Lech
Lech Sobieszek, ur. 23 X 1945 w Wałbrzychu, zm. 23 XII 2022 w Stoneham (USA). Ukończył ZSZ Mechanizacji Rolnictwa w Ziębicach (1962).
1962-1964 zasadnicza służba wojskowa, 1964-1967 pracownik Wrocławskiej Fabryki Urządzeń Mechanicznych, 1967-1970 Zakładów Azotowych w Puławach, 1970-1982 Przedsiębiorstwa Przemysłowo-Handlowego Siarkopol w Gdańsku, 1971-1974 członek Rady Robotniczej.
W VIII 1980 uczestnik strajku w PP-H Siarkopol, wiceprzewodniczący KS, delegat do MKS w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, członek Prezydium MKS, uczestniczył w formułowaniu postulatów strajkowych i rozmowach z komisją rządową, sygnatariusz Porozumień Sierpniowych. Od IX 1980 w „S”, członek KZ w Siarkopolu; członek Prezydium MKZ Gdańsk, odpowiedzialny m.in. za kontakty z zakładami, sprawy interwencyjne i działalność cenzury, p.o. sekretarz Tymczasowej Komisji Rewizyjnej; w VI 1981 członek delegacji „S” na Tydzień Solidarności z Polską we Francji; w VII delegat na I WZD Regionu Gdańskiego, członek ZR, IX/X 1981 delegat na I KZD.
Po 13 XII 1981 w ukryciu; w II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony z pracy. 1982-1985 współpracownik struktur podziemnych „S”; wykonywał nadajniki UKF do emitowania audycji Radia „S”. W 1984 ujawnił się. Od 1985 zatrudniony w Okręgowym Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Gdańsku. 17 X 1985 aresztowany, osadzony w areszcie WUSW w Gdańsku, 11 IV 1986 skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku na 6 mies. więzienia, zwolniony 16 IV 1986.
Od 1987 na emigracji w USA.
Honorowy Obywatel Gdańska (2000), odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
11 IX 1981 – 5 X 1988 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KW MO/Inspektorat 2 WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Orzeł/Kibic.