Encyklopedia Solidarności

Wojciech Franciszek Stawiszyński, ur. 1 I 1951 w Warszawie. Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydz. Chemii (1973).

III 1968 uczestnik manifestacji w Warszawie, XII 1970 protestów tamże przeciwko podwyżce cen. 1974–1976 technolog w Zakładzie Doświadczalnym Chemipan w Warszawie, 1976–1980 doktorant Politechniki Warszawskiej, 1980–1981 pracownik techn. Wydz. Chemii PW. 1981 technolog w Zakładzie Chemii Gospodarczej Libella. 1979–1981 współpracownik KSS KOR, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. „Robotnika”, gł. w podwarszawskich miejscowościach.

Od X 1980 w „S”; współzałożyciel związku na Wydz. Chemii PW, 1981 członek KZ w Libelli, XII 1981 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Mazowsze.

XII 1981–1982 inicjator, współorganizator i szef Terenowego Komitetu Oporu „S” (ps. Sergiusz, Czarny), współzałożyciel „Biuletynu Informacyjnego” TKOS sygnowanego jako serwis Agencji Informacyjnej TKOS, nast. „Sektora”. 1982–1989 współpracownik „Tygodnika Mazowsze”, m.in. dostarczał korespondencję z miejscowości podwarszawskich. 1982–1989 założyciel i szef struktury Armenia (ps. Andrzej Rudzki, Roman Górny, Andrzej Bielski), m.in. 1984–1989 szef Radia „S” Warszawie. 1982–1983 technolog w Zakładach Chemii Kosmetycznej INCO w Pruszkowie, 1983–1985 gł. technolog, 1985–1989 dyr. ds. rozwoju i wdrożeń w Przedsiębiorstwie Zagranicznym w Polsce Scan-NS-Product w Warszawie. 1985 pomysłodawca i organizator podziemnego zjazdu działaczy „S” (decyzją TKK miał on się odbyć VI 1986 w Milanówku pn. Międzyregionalna Komisja Delegatów, krypt. Grobla, mimo zaawansowanych przygotowań z jego organizacji zrezygnowano z powodu aresztowań działaczy warszawskiego podziemia), 1985 współorganizator spotkania TKK w Warszawie, V–IX 1986 członek mazowieckiej RKW (ps. Zbigniew Budzisz), 1989–1990 szef Rady Programowej Radia „S”, 1990–2009 prezes i współwłaściciel firmy Quartz SA. Od 2009 bez zatrudnienia.

Autor Bibliografii patrystycznej 1901–2004 (2005), Bibliografii patrystycznej 1901–2016 (2017).

Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000), odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).

Krzysztof Dąbek