Strzembosz Adam
Adam Strzembosz, ur. 11 IX 1930 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa (1952, tytuł prawnika), magisterium na Uniwersytecie Warszawskim (1953, w zakresie prawa międzynarodowego), w 1969 doktorat, w 1979 habilitacja, od 1986 prof. nadzw. na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, od 2000 prof. zwyczajny.
1953-1956 pracownik Oddziału, następnie Centrali ZUS w Warszawie (z nakazu pracy), 1956-1958 aplikacja sędziowska, 1958-1960 asesor sądowy, 1961-1968 sędzia Sądu Powiatowego dla Warszawy-Pragi, 1966-1974 wizytator ds. nieletnich, 1968-1981 sędzia Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy, 1974-1981 pracownik naukowy Instytutu Badania Prawa Sądowego, od I 1980 na stanowisku docenta.
Od IX 1980 w „S”; w 1981 przewodniczący KZ w Ministerstwie Sprawiedliwości, członek Prezydium KKK Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, członek ZR, delegat na I KZD, członek KKR, jeden z 3 członków Prezydium KKR (przewodniczącego nie było).
W XII 1981 podjął próbę z kilkoma in. sędziami) interwencji u dowódcy oddziałów ZOMO otaczających Wyższą Oficerską Szkołę Pożarniczą w Warszawie; 19 XII 1981 odwołany przez Radę Państwa ze stanowiska sędziego Sądu Wojewódzkiego, kilka dni później ze stanowiska docenta w IBPS. 1982-1989 pracownik naukowy KUL; współpracownik podziemia: odpowiedzialny za podziemną „S” w sądach w Regionie Mazowsze; uczestnik spotkań religijnych środowiska sędziowskiego w Laskach, na których m.in. omawiano problemy orzecznictwa sądowego w procesach politycznych działaczy podziemia. 1982-1989 uczestnik Duszpasterstwa Prawników przy kościele Wniebowzięcia NMP i św. Józefa Oblubieńca (seminaryjny), prelegent na spotkaniach, w których uczestniczyło po ok. 150 osób. Autor opracowania dla Janusza Onyszkiewicza nt. skutków prawno-karnych zawieszenia w VII 1982 stanu wojennego i wprowadzenia przepisów przejściowych; autor artykułu ''Społeczna analiza zachowań sędziów'' dla podziemnego pisma „Głos”. 1983-1985 uczestnik Ruchu Otrzeźwienia Narodu w ramach ogłaszanej przez podziemną „S” i Episkopat akcji antyalkoholowej. Prelegent w kościołach w ramach Dni, Tygodni Kultury Chrześcijańskiej, m.in. w Toruniu, Wrocławiu, w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie i wielu in. w całej Polsce; prelegent podczas konspiracyjnych spotkań środowisk prawniczych w Szczecinie i Łodzi.
Od 18 XII 1988 członek KO przy Przewodniczącym „S” Lechu Wałęsie, przewodniczący komisji prawa i sprawiedliwości. W 1989 uczestnik obrad Okrągłego Stołu, współprzewodniczący podzespołu ds. prawa i sądów. IX 1989 – VII 1990 wiceminister sprawiedliwości w rządzie Tadeusza Mazowieckiego, VII 1990 – 1998 Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego oraz przewodniczący Trybunału Stanu, III 1994 – III 1998 przewodniczący Krajowej Rady Sadownictwa. 1998-2001 ponownie wykładowca i pracownik naukowy KUL; 2000-2003 wykładowca Akademii Polonijnej w Częstochowie. 2002-2004 członek Rady Konsultacyjnej Centrum Monitoringu Wolności Prasy SDP, 1999-2002 prezes Katolickiego Stowarzyszenia Wychowawców.
Autor ponad 100 publikacji naukowych, w tym. 6 książek, m.in. ''Nieletni sprawcy kradzieży w środowisku wielkomiejskim'' (1971), ''Zapobieganie niedostosowaniu społecznemu dzieci i młodzieży'' (1979), ''System sadowych środków ochrony dzieci i młodzieży przed niedostosowaniem społecznym'' (1985), ostatnio: ''Sędziowie warszawscy w czasie próby 1981-1988'' (z Marią Stanowską, Warszawa 2005).
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Niemiec (1996), Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2008). Medal Za Zasługi KUL 2007.