Strzyż Henryk
Henryk Strzyż, ur. 5 VIII 1946 w Przystajni-Kolonii k. Kalisza. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Chemii (1975).
1964-1992 specjalista, kierownik, dyr. w Nadodrzańskich Zakładów Przemysłu Organicznego Organika-Rokita w Brzegu Dolnym. 1956-1972 harcerz, instruktor ZHP. Od 1977 kolporter niezależnych wydawnictw.
Od IX 1980 w „S”; członek Wydziałowej Komisji pionu dyr. nacz. w NZPO Organika-Rokita, przewodniczący KKK Chemików „S”, w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, członek ZR, delegat na I KZD.
1982-1989 członek TKZ w NZPO Organika-Rokita, 1982-1985 członek MKK Ziemi Wołowsko-Milickiej, IV – 5 XI 1982 członek RKS „S” Dolny Śląsk. 1982-1989 działacz podziemnego ruchu wydawniczego: organizator działalności wydawniczej TKZ „S” NZPO Organika-Rokita, założyciel, redaktor, autor pisma zakładowego „Solidarność Rokita” oraz pisma MKK „S” Ziemi Wołowsko-Milickiej „Podaj Dalej”. 5 XI 1982 porwany przez SB w Miliczu, przewieziony do AŚ KW MO przy ul. Łąkowej we Wrocławiu, od 6 XI 1982 internowany, 5 XII 1982 aresztowany, następnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fabrycznej na 1,5 roku więzienia w zawieszeniu na 5 lat, do 26 IV 1983 osadzony w AŚ przy ul. Świebodzkiej we Wrocławiu. Wieloletni współorganizator Mszy za Ojczyznę (13. dnia każdego miesiąca) i innych patriotycznych mszy okolicznościowych (za pomordowanych w Katyniu, z okazji 11 XI, za polskie Grudnie) oraz spotkań z artystami odmawiającymi współpracy z reżimem. Od II 1989 przewodniczący Komitetu Organizacyjnego „S” Zakładów Chemicznych Rokita SA w Brzegu Dolnym.
IV 1989 – 1991 członek KO w Brzegu Dolnym. 1992-1997 prezes Zarządu – dyr. generalny ZCh Rokita SA w Brzegu D., 1997-1998 z-ca dyr. działu marketingu i sprzedaży w Zakładzie Chemii Gospodarczej i Samochodowej Kosmet-Rokita tamże, 1998-2001 dyr. ds. rozwoju i dyr. ds. technicznych w Przedsiębiorstwie Chemii Gospodarczej Pollena-Ścinawa.
Autor wspomnień ''Dał mi to los'' (Wrocław 2006).
16 II 1982 – 18 IX 1983 rozpracowywany przez KM MO/p. V RUSW w Wołowie w ramach SOR krypt. Rodzina; 26 IV 1985 – 23
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1987 przez p. V RUSW w Wołowie w ramach SOR krypt. Muł.
Iwona Demczyszak