Encyklopedia Solidarności Syryjczyk Tadeusz - Biogramy -

Syryjczyk Tadeusz, ur. 9 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1948 w Krakowie. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej tamże, kierunek automatyka (1971), doktorat z informatyki (1977).

 Od 1963 w PTTK, 1973–1976 prezes Oddziału Akademickiego w Krakowie, w l. 80. wiceprezes Zarządu Głównego. 1965–1972 w ZSP.

W III 1968 uczestnik tygodniowego strajku studenckiego na AGH, kolporter ulotek.

1971–1989 asystent, st. asystent, adiunkt, st. wykładowca w Instytutach Automatyki i Elektroniki AGH, nast. Informatyki i Automatyki, od 1980 Informatyki.

Od IX 1980 w „S”; współzałożyciel Uczelnianego Komitetu Założycielskiego, członek prezydium; przew. Komisji Wydziałowej w Instytucie Informatyki, nast. na Wydz. Elektrotechniki, Automatyki i Elektroniki, od XII wiceprzew. KZ AGH. Od jesieni 1980 jako przew. zespołu programowego zaangażowany w działalność Krakowskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki „S” (szkoły wyższe, PAN, instytuty naukowe) oraz Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki „S”(członek zespołu ds. ustawy o szkolnictwie wyższym). Autor w niezależnych pismach, gł. w „Gońcu Małopolskim”. W III 1981 przew. Zakładowego KS w AGH. Od V 1981 kierownik Ośrodka Prac Społeczno-Zawodowych przy MKZ Małopolska/ZR Małopolska w VII delegat na I WZD Regionu Małopolska w Tarnowie, nast. członek prezydium ZR; IX/X delegat na I KZD, członek prezydium I KZD, przew. I tury obrad.

12/13 XII 1981 zatrzymany w Ostródzie podczas powrotu z Gdańska do Krakowa, 13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Iławie, (uczestnik głodówki w proteście przeciwko pobiciu uwięzionych), Kielcach-Piaskach i Nowym Łupkowie, 24 VII 1982 zwolniony. Od 1982 współpracownik Międzydzielnicowego Komitetu Solidarności w Krakowie, od V 1983 przew. VIII – IX 1983 współorganizator Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska, od XI członek prezydium (nawiązał współpracę z CFTC). W II 1985 zrezygnował z członkostwa w RKS wobec braku poparcia dla jego koncepcji podziemnej działalności „S”. 1982–1984 redaktor podziemnego pisma „Kronika Małopolska”, autor m.in. cyklu artykułów dot. rad pracowniczych i możliwości działania w legalnych strukturach (np. radach pracowniczych) autor i redaktor podziemnego pisma „Biuletyn Małopolski”. W 1983 współorganizator (z Mirosławem Dzielskim) Krakowskiego Towarzystwa Przemysłowego (zalegalizowanego w 1987), wiceprezes, nast. prezes. Od 1983 członek Polskiego Towarzystwa Informatycznego Oddział w Małopolsce w Krakowie (1987–1989 i 2002–2003 członek Zarządu Głównego). Od 1985 autor w podziemnych pismach „13” i „Polityka Polska”. 1985–1986 uczestnik spotkań warszawskiego Klubu Myśli Politycznej Dziekania. W 1986 kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1987–1989 współzałożyciel, nast. pracownik firmy informatycznej Abaks w Krakowie.

1989–1991 minister przemysłu w rządzie Tadeusza Mazowieckiego. W 1990 współzałożyciel FPD, nast. w UD/UW (do 2003), członek władz woj. i krajowych, 1995–2001 wiceprzew. UW, do X 2003 członek Rady Politycznej. 1991–2001 poseł RP z list UD/UW, 1997–1998 przew. klubu parlamentarnego UW. W 1991 i 2002–2003 własna działalność gospodarcza, doradca prezesa NBP. 1992–1993 szef zespołu doradców premier Hanny Suchockiej, podsekretarz stanu w URM. W 1998 radny Sejmiku Województwa Małopolskiego z listy UW. 1998–2000 minister transportu i gospodarki morskiej. 2003–2007 dyr. w Europejskim Banku Odbudowy i Rozwoju w Londynie, przedstawiciel Polski w Radzie Dyrektorów. Od 2007 własna działalność gospodarcza, konsultant, doradca; senior ekspert w Zespole Doradców Gospodarczych TOR w Warszawie.

Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).

1983–1989 rozpracowywany przez Wydz. III-1 KW MO/WUSW w Krakowie w ramach SOS/SOR krypt. Arab.

Sławomir Chmura