Szablowski Zdzisław Ryszard
Ryszard Zdzisław Szablowski, ur. 5 VIII 1954 w Nowej Soli. Ukończył Techników Odlewnicze tamże (1974).
1974–1986 samodzielny normalizator w Dolnośląskich Zakładach Metalurgicznych Dozamet w Nowej Soli.
1981 w ZSMP.
1981–1982 przydział organizacyjno-mobilizacyjny do formacji samoobrony (straży przemysłowej) przy Dozamecie w Nowej Soli.
Od IX 1980 w „S”. Po 13 XII 1981 działacz podziemia, 1982– 1989 kolporter wydawnictw podziemnych, m.in. „»Solidarności« Walczącej”, „Biuletynu Dolnośląskiego”, „»Solidarność« Dolnego Śląska”, „Tygodnika Mazowsze”, „Z Dnia na Dzień”, ulotek, książek, znaczków poczty „S”, medali pamiątkowych, zajmował się budowaniem konspiracyjnych struktur „S” tamże, organizator zbiórek pieniędzy na działalność podziemną. 1982–1989 uczestnik mszy za Ojczyznę i tajnych spotkań (wykładów) dotyczących m.in. historii Polski prowadzonych przez Zakon Braci Mniejszych Kapucynów przy kościele św. Antoniego w Nowej Soli. 1985–1989 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy prowadzonych tamże. Inicjator i organizator tamże projekcji niezależnych filmów wideo w formacie VHS: Z dalekiego kraju, Doktor Żywago, Gułag czy objętego zakazem rozpowszechniania filmu Ryszarda Bugajskiego Przesłuchanie z 1982 oraz satyryczny Dziennik Telewizyjny Jacka Fedorowicza. XII 1985 współorganizator akcji konspiracyjnego wykonania, przewiezienia i poświęcenia drugiego sztandaru „S” Dozametu oraz członek tegoż pocztu sztandarowego na uroczystościach patriotycznych w Nowej Soli, we Wrocławiu i Częstochowie.
11 XII 1985 przesłuchiwany, poddany rewizji, zatrzymany, 13 XII 1985 tymczasowo aresztowany, osadzony pocz. w Areszcie WUSW w Zielonej Górze, a od 17 XII w AŚ tamże, 28 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1986 zwolniony na mocy decyzji Sądu Rejonowego w Nowej Soli. 9 V 1986 skazany przez Sąd Rejonowy tamże na rok więzienia w zawieszeniu, ukarany grzywną oraz przepadkiem zakwestionowanych przedmiotów (w tym kolekcji znaczków podziemnych). 10 IX 1986 Sąd Wojewódzki w Zielonej Górze umorzył postępowanie na mocy amnestii. Od 1986 członek SW. 1987–1988 pracownik Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń w Nowej Soli. 1989–1990 pracownik Spółdzielczego Zakładu Ubezpieczeń WESTA. 1989–1990 założyciel, członek KO S tamże. 1990–1998 prowadził własną działalność gospodarczą. 7 X 1993 Sąd Najwyższy w Warszawie Izba Karna wydał wyrok uniewinniający w stosunku do wyroku z 1986. 1998–2002 Radny Nowej Soli z Komitetu AWS. 1998– 2000 pracownik administracyjny w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych nr 4 w Nowej Soli. 2001–2012 bezrobotny. Od 2005 członek Prawa i Sprawiedliwości. 2015–2018 radny rady pow. nowosolskiego wybrany z KW PiS. 2012–2018 pracownik Biura Poselskiego Jerzego Materny w Zielonej Górze. 2018–2023 Radny rady Miasta Nowa Sól wybrany z KW PiS. 2017–2019 pracownikadministracyjny w Elektrociepłowni „Zielona Góra” SA. Od 2019 na emeryturze. Od XII 2010 członek Stowarzyszenia SW, od 2019 także członek Sądu Koleżeńskiego SW. Od 2015 członek, założyciel Nowosolskiego Stowarzyszenia Nasza Polska 2015, od 2015 prezes tegoż. 29 III 2016 uchwałą nr 97/1181/16 Zarządu Województwa Lubuskiego powołany w skład Lubuskiej Rady Konsultacyjnej ds. Działaczy Opozycji i Osób Represjonowanych. 30 XI 2017 zarządzeniem Wojewody Lubuskiego powołany na członka Wojewódzkiej Rady Konsultacyjnej ds. Działaczy Opozycji i Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). 20 I 1982 – 4 I 1984 rozpracowywany przez Wydz. III KWMO w Zielonej Górze, do 23 XII 1985 przez RUSW w Nowej Soli w ramach SOR krypt. Matryca.