Encyklopedia Solidarności Szczepanik Leszek - Biogramy -

Leszek Szczepanik, ur. 6 X 1947 w Jarosławiu. Ukończył Technikum Drogowe tamże (1966). 1975–1978 student Wydz. Geodezji Akademii Rolniczej w Krakowie.

1967–1987 projektant, 1987–1994 kierownik Zespołu Projektowego Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie.

Od IX 1980 w „S”, założyciel i przew. KZ w BPBK, VI–VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszów, VI–13 XII 1981 odpowiedzialny za komisję kontroli społecznej w MKR w Rzeszowie.

Po 13 XII 1981 organizator pomocy żywnościowej dla internowanych i ich rodzin (z parafii pw. św. Antoniego Padewskiego w Sośnicy Jarosławskiej do Rzeszowa). Od I 1982 współpracownik RKW w Rzeszowie, łącznik i kolporter prasy podziemnej, m.in.: „Solidarność Trwa”, „Obrona”, „Łącznik”, „Busola”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wola”, „Przegląd Wiadomości Agencyjnych”, „Ziemia Mielecka”, „Żądło”, „Pobudka”, oraz znaczków i innych wydawnictw na terenie Jarosławia, Mielca, Rzeszowa. IV 1983 uczestnik spotkania członków „S” i „S” RI w Niewodnej dot. koordynacji działań „S” w Regionie. Latem 1983 w Krośnie uczestnik międzyregionalnego spotkania dot. druku i kolportażu w Makroregionie Małopolskim. 1983–1986 uczestnik duszpasterstwa w parafii Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Jarosławiu i akcji samokształceniowej tamże. X 1985 przekazał RKW 2 maszyny do pisania i kieszonkowy magnetofon przemycone z RFN. 1987 zatrzymany i przesłuchiwany, rewizje w mieszkaniu. 1988 członek Komitetu Obchodów Rocznicy 11 Listopada w Rzeszowie.

1989 członek Rzeszowskiego KO, VI 1990–1992 jego ostatni przew. 1989–1997 współorganizator kolejnych akcji wyborczych: OKP, PC, WAK, AWS w regionie rzeszowskim. 1991–1992 w PC. VI 1994–XI 1995 z-ca dyr. Biura Projektów Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie, I 1996–VII 1997 prezes BPBK Sp. z o.o., od 1997 własna działalność gospodarcza.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).

27 XI 1980–II 1988 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KW MO/V WUSW w Rzeszowie w ramach SO krypt. Miasto, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1988–IX 1989 przez Wydz. V WUSW tamże w ramach KE krypt. Jarlan.

Michał Stręk