Szczepaniak Bronisław
Bronisław Szczepaniak, ur. 20 V 1933 w Dębinach k. Przysuchy. Absolwent Politechniki Warszawskiej, Wydz. Maszyn Robotniczych Ciężkich (1975).
1952-1957 w ZMP, 1954-1979 w PZPR, 1957-1964 w ZMS.
1943-1945 wywieziony do Niemiec (ze starszą siostrą). 1951-1965 ślusarz / kontroler techn. / mistrz w Zakładach Metalowych im. gen. Waltera w Radomiu (obecnie Fabryka Broni Łucznik – Radom Sp. z o.o.). 1965-1969 kierownik oddziału remontu w Zgorzeleckich Zakładach Naprawczych Węgla Brunatnego. 1969-1977 kierownik w biurze konstrukcyjnym Kopalni Węgla Brunatnego w Koninie. 1978 kierownik w nadzorze sprzętu górniczego Pomorskiego Przedsiębiorstwa Budowy Elektrowni i Przemysłu w Szczecinie Oddział w Bełchatowie. 1978-1982 gł. inżynier ds. eksploatacji sprzętu Kombinatu Remontowo-Budowlanego Przemysłu Cementowego, Wapienniczego i Gipsowego w Wierzbicy.
Od IX 1980 w „S”; XII 1980 przew. Komitetu Założycielskiego; członek Prezydium KZ w KRB, V-VI 1981 delegat na I WZD Regionu Ziemia Radomska.
27 XII 1981 – 9 V 1982 członek TKZ w KRB. Kilkakrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony z pracy. 8 IV 1982 przywrócony do pracy przez Sąd Pracy w Kielcach; 10 V 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Kielcach-Piaskach, w Nowym Łupkowie i Rzeszowie-Załężu; 2 VIII 1982 zwolniony. XII 1982 ukarany przez kolegium ds. wykroczeń grzywną za noszenie znaczka „S”. 1982-1989 kolporter pism podziemnych, m.in.: „Wolnego Robotnika”, „Solidariusza”; współorganizator manifestacji patriotycznych, m.in. 11 XI, w rocznice wydarzeń Czerwca ’76, współorganizator mszy za Ojczyznę, uczestnik akcji ulotkowych, plakatowych, zbiórek pieniędzy na pomoc represjonowanym. Współorganizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Józefa w Radomiu; od 1983 słuchacz KIK. 1983-1989 kierownik bazy sprzętu eksploatacyjnego w Radomskim Przedsiębiorstwie Inżynieryjnym. 1984-1989 członek TKZ w RPI.
1989-1990 członek KZ w RPI. 1989-1992 Zarządu KO „S” w Radomiu. 1989 uczestnik przygotowań do wyborów parlamentarnych 4 VI (spotkania, odczyty). 1990-1991 mechanik inżynier ds. ekploatacji maszyn i urządzeń w ZM Łucznik w Radomiu. Od 1991 na emeryturze. 1990-1997 współzałożyciel PC (1991 członek Zarządu Regionalnego w Radomiu, 1993-1994 wiceprzew. Zarządu Wojewódzkiego, 1994-1996 przew. Komisji Rewizyjnej. Od 1994 członek, 2006-2010 przew. Regionalnej Sekcji Emerytów i Rencistów, członek Rady Krajowego Sekretariatu Emerytów i Rencistów. 2006-2010 członek ZR „S” Ziemia Radomska. 1997-2002 w AWS. Od 1995 członek Stowarzyszenia Polaków Poszkodowanych przez III Rzeszę.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2014).
IV 1982 - V 1986 rozpracowywany przez Wydz. V KWMO/WUSW w Radomiu w ramach KE krypt. Burek