Szulc Jerzy Władysław
Jerzy Władysław Szulc, ur. 29 VIII 1954 w Wałbrzychu, zm. 28 II 2012 w Wałbrzychu. Ukończył Technikum Mechaniczne tamże (1975).
W 1975 specjalista ds. transportu w Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Wałbrzychu, 1975-1985 ślusarz, górnik, górnik ratownik w KWK Wałbrzych (szyb Chrobry). 1976-1979 wiceprzewodniczący ZSMP w KWK Wałbrzych. W 1980 w PZPR.
28-31 VIII 1980 organizator strajku w szybie Chrobry KWK Wałbrzych, przewodniczący KS i przewodniczący MKS Wałbrzych w KWK Thorez tamże. 29 VIII 1980 uczestnik 4-osobowej delegacji do wrocławskiego MKS. 2 IX 1980 główny sygnatariusz porozumienia z przedstawicielami ministra górnictwa. Od IX 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego w KWK Wałbrzych, następnie członek KZ, od 2 IX 1980 przewodniczący Komitetu Założycielskiego Wojewódzkiej Międzyzakładowej Komisji Związkowej Niezależnych Związków Zawodowych w Wałbrzychu, następnie MKZ tamże, 1980-1981 członek KKP i KKK Sekcji Górnictwa z siedzibą w Katowicach; w V 1981 współzałożyciel wałbrzyskiego KOWzP; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, wiceprzewodniczący ZR, przewodniczący Zarządu Oddziału Wojewódzkiego „S” w Wałbrzychu, IX/X 1981 delegat na I KZD.
Od 13 XII 1981 w ukryciu, 15 XII 1981 zatrzymany, internowany w KW MO w Wałbrzychu, AŚ w Świdnicy, Ośr. Odosobnienia Kamiennej Górze, Głogowie, Grodkowie i Uhercach, 7 XII 1982 zwolniony. Członek i wiceprzewodniczący nieformalnej grupy opozycyjnej, od 1983 Tajnej/Tymczasowej Komisji Oddziału „S” Województwa Wałbrzyskiego, związanej z Mieczysławem Tarnowskim. 1982-1989 kolporter ulotek, znaczków poczt podziemnych i innych materiałów. 1983-1989 współorganizator Mszy za Ojczyznę w wałbrzyskich kościołach św. Józefa Robotnika, św. Aniołów Stróżów i św. Franciszka z Asyżu, działacz KIK w Wałbrzychu, 1983-1985 Komitetu Pomocy Więzionym i ich Rodzinom tamże, 1984-1989 Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. tamże. 1985-1989 ajent Zakładu Usług Wysokościowych przy Klubie Sportowym Górnik w Wałbrzychu.
1989-1995 współwłaściciel firmy Agma tamże. 1995-2009 bezrobotny. Od 2009 kolporter prasy w firmie Kolporter Oddział Dolnośląski we Wrocławiu.
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012).
10 X 1980 – 17 I 1983 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Wałbrzychu w ramach SOR krypt. Solidarność/SOS krypt. Sierota; 18 II 1983 – 7 III 1985 przez Wydz. V KW MO/WUSW w Wałbrzychu w ramach SOR; 1988 – 16 X 1989 przez Wydz. III WUSW w Wałbrzychu w ramach SOR.
Region Dolny Śląsk, Wałbrzych