Śnieg Stanisław Józef
Stanisław Józef Śnieg, ur. 14 VIII 1927 w Dubience k. Chełma, zm. 25 VIII 2019 w Lubinie. Absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Instytut Geografii (1959), Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydz. Geologii (1961).
1947-1952 nauczyciel w SP w Husynnem k. Chełma, 1952-1955 w SP w Kamiennej Górze, 1955-1956 nauczyciel przy Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Jaworze, jednocześnie pracownik KP PZPR tamże, 1956-1957 bez zatrudnienia, w 1957 kierownik restauracji w Jaworze, 1957-1958 nauczyciel w SP w Borowie k. Jawora, 1958-1964 w SP nr 5 w Jaworze, 1964-1980 w Technikum Górniczym Rud Miedzi w Lubinie, od 1980 na rencie. 1953-1956 w PZPR. W 1956 zatrzymany przez MO podczas próby pomocy powstańcom na Węgrzech. 1978-1979 współpracownik ROPCiO.
Od IX 1980 w „S”; 7-17 XI 1980 uczestnik strajku okupacyjnego pracowników oświaty i służby zdrowia w Gdańsku, gdzie reprezentował MKZ w Legnicy, we IX 1980 inicjator powołania KZ Pracowników Oświaty na terenie Lubina i Jawora; przewodniczący Komisji Koordynacyjnej zakładów pracy z Lubina (poza KGHM) i okolicy, członek Krajowej Sekcji Oświaty i Wychowania „S”.
W 1982 założyciel i autor podziemnego pisma satyrycznego „Żądło Robola”, autor, współpracownik ukrywających się członków MKS przy ZG Rudna; 31 VIII 1982 współorganizator manifestacji w Lubinie; we IX 1982 aresztowany, zwolniony ze względu na stan zdrowia. VI 1982 – VII 1983 współpracownik MKK „S” Województwa Legnickiego. 30 IX 1983 ponownie aresztowany, przetrzymywany w AŚ we Wrocławiu: uczestnik głodówki przeciwko aresztowaniu działaczek „S” przetrzymywanych bez sankcji prokuratorskiej, w 1984 zwolniony na mocy amnestii. Od 1985 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Maksymiliana Marii Kolbego w Lubinie; współorganizator Mszy za Ojczyznę w Polkowicach; współzałożyciel, następnie przewodniczący Towarzystwa Pamięci Ofiar Lubina. 1984-1989 członek podziemnej Międzyzakładowej Komisji Wykonawczej „S” Zagłębie Miedziowe; XII 1984 – V 1985 założyciel podziemnych pism: „Bar(d)ak Socjalistycznego Obozu Koncentracyjnego” oraz w 1988 „Swojak”, autor tekstów satyrycznych; 1986-1988 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Wolny Głos” w Lubinie; 11 IV 1985 ponownie aresztowany za działalność kolportażową, drukarską, 9 I 1986 skazany wyrokiem Sądu Okręgowego w Legnicy na 3 lata więzienia w zawieszeniu na 5 lat. Wielokrotnie represjonowany. III 1987 – 1988 z Julianem Romanem Zawadzkim działacz Komisji Interwencji i Praworządności „S” Dolny Śląsk we Wrocławiu i KIiP „S” Zagłębia Miedziowego w Lubinie. Współpracownik Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu.
Od 1992 na emeryturze.
Autor książki Alarm dla miasta Lubina (Lubin 1992).
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).