Ugniewski Stanisław Antoni
Stanisław Antoni Ugniewski, ur. 10 V 1933 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydział Fizyki (1956); Politechniki Warszawskiej, Wydział Elektroniki (mgr inż., 1962); doktorat (1978).
1950-1956 członek ZMP, 1971-1980 ZNP. 1955-1959 asystent w Instytucie Fizyki PAN; 1959-1963 starszy asystent w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN; 1963-1964 nauczyciel w Lycée Technique d’Alger (Algieria); 1964-1967 wykładowca w Ecole Nationale Polytechnique tamże; 1967-1971 pracownik naukowo-techniczny Wydziału Chemii UW. 1972-1983 adiunkt w Instytucie Badań Jądrowych w Świerku.
Od X 1980 w „S”; zwolniony z pracy za działalność związkową, odwołanie do Sądu Pracy uznano za bezzasadne. W IX 1980 przewodniczący Komitetu Założycielskiego NSZZ PNTiO; X 1980 – 13 XII 1981 przewodniczący KZ.
13 XII 1981 – 23 XII 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce, Jaworzu i Darłówku, po zwolnieniu uniemożliwiono mu zatrudnienie zgodnie z kwalifikacjami; 1983-1984 aplikant w Biurze Rzeczników Patentowych PAN w Warszawie. 1984-1985 wykładowca w Institut National d’Enseignement Supérieur (Algieria); w 1986 pracownik naukowy Max-Planck Institut fur Plasmaphysik (RFN). 1986-1987 specjalista w Domu Handlowym Nauki PAN w Warszawie; 1987-1988 własna działalność gospodarcza w dziedzinie informatyki; 1988-1989 pracownik Zakładu Produkcyjnego Oprogramowania i Urządzeń Wykonawczych; w 1989 wiceprezes firmy Oprogramowanie i Komputery SA.
W 1989 członek KO na Żoliborzu w Warszawie, wiceprzewodniczący obwodowej komisji wyborczej tamże. 1989-1990 kierownik działu komputerowego „Tygodnika Solidarność”; 1990-1991 doradca prezesa w Państwowej Agencji Atomistyki; 1991-1995 doradca Głównego Inspektora w Głównym Inspektoracie Pracy; 1995-1996 doradca w Fundacji Przekształceń Własnościowych; 1996-1997 właściciel firmy konsultingowej; od 1997 na emeryturze. 1990-1994 radny gminy Warszawa-Żoliborz z listy KO; 2001-2006 członek PO; 2004-2007 członek Rady Osiedla NSBM
Przedwiośnie Przedwiośnie „Przedwiośnie”, pismo społ.-polit., zainicjowane w środowisku osób zw. z KPN, wydawane w Łodzi 21 II 1982 – XI 1982.
w Warszawie.
Autor publikacji naukowych z zakresu fizyki i metod numerycznych.
Uhonorowany Nagrodą Państwowej Rady ds. Wykorzystania Energii Jądrowej
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
st. (zespołowa, 1973), III st. (zespołowa 1979).
30 V 1981 – 9 VII 1986 rozpracowywany przez Wydz. III-A-1 KS MO/SUSW w ramach SOS/SOR krypt. Uchwała.
Anna Grażyna Kister