Wądołowski Stanisław
Stanisław Wądołowski, ur. 4 I 1938 w Perkach-Frankach k. Łomży. Ukończył Technikum Mechaniczne w Szczecinie (1966).
1957-1962 pracownik Szczecińskiej Stoczni Remontowej Gryfia, 1962-1966 nauczyciel w Technikum Budowlanym tamże, 1966-2002 pracownik Stoczni Szczecińskiej im. Adolfa Warskiego. 17-24 XII 1970 uczestnik strajku okupacyjnego w Stoczni, inicjator utworzenia i uczestnik 6-osobowej delegacji (strajkującej załogi, dyrekcji Stoczni i POP PZPR) do dowództwa otaczających Stocznię oddziałów WP i ZOMO, która doprowadziła do zaprzestania strzelania i wycofania oddziałów spod Stoczni; 22-25 I 1971 uczestnik strajku okupacyjnego tamże. Kilkakrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany. 1971-1980 członek ZZ Metalowców, przewodniczący Rady Oddziałowej Szefostwa Technicznego.
W VIII 1980 uczestnik strajku w Stoczni, członek Prezydium MKS, w grupie negocjującej z delegacją rządową, sygnatariusz Porozumień Sierpniowych; od IX 1980 w „S”, od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 w Prezydium KKP, w VI i VII 1981 delegat na I WZD Regionu Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie, wiceprzewodniczący ZR, delegat na I KZD, wiceprzewodniczący KK.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Wierzchowie, zwolniony 30 XI 1982. 1982-1985 organizator spotkań przedstawicieli TKZ, koordynator działań struktur podziemnych „S” Pomorza Zachodniego, X 1986 – XI 1987 członek Tymczasowej Rady Koordynacyjnej Pomorza Zachodniego (z Marianem Jurczykiem, Aleksandrem Krystosiakiem i Marią Zarzycką). W IV 1987 współzałożyciel Grupy Roboczej KK domagającej się zwołania KK w składzie z 1981. 1987-1989 przewodniczący TKZ w Stoczni. W 1987 założyciel Stowarzyszenia Chrześcijańskiej Myśli Politycznej. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz., przesłuchiwany, poddawany rewizjom.
Od 1989 członek założyciel ZChN, do 1999 prezes Zarządu Pomorza Zachodniego, 1997-2001 członek Prezydium Zarządu Głównego, 2001-2003 członek Rady Naczelnej. W 1991 wiceprzewodniczący wybranej przez załogę Rady Nadzorczej Stoczni Szczecińskiej SA. 1991-1993 poseł RP z listy WAK, w Komisji Polityki Społecznej oraz Komisji Stosunków Gospodarczych z Zagranicą i Gospodarki Morskiej, 1997-2001 poseł RP z listy AWS, w Komisji Polityki Społecznej oraz Komisji Transportu i Łączności. Od 2002 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
1972-1975 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Szczecinie w ramach KE krypt. Senator; 1980-1990 przez KW MO/Wydz. III-A/WSiA WUSW w Szczecinie w ramach SOR krypt. Fajny.