Wiśniewski Ludwik
Ludwik Wiśniewski, OP (właśc. Marian), ur. 25 X 1936 w Skierbieszowie k. Zamościa. 1952–1961 nowicjat w klasztorze oo. Dominikanów w Poznaniu, święcenia kapłańskie (1961).
1962–1966 i 1968–1972 prowadził Duszpasterstwo Akademickie Klasztor oo. Dominikanów w Poznaniu, Duszpasterstwo Akademickie Klasztor oo. Dominikanów w Poznaniu, Duszpasterstwo Akademickie, w 1937 dominikanie rozpoczęli budowę klasztoru i kościoła akademickiego w centrum Poznania, od pocz. przy klasztorze funkcjonowało DA. w parafii św. Mikołaja w Gdańsku, w którym uczestniczyli m.in. Aleksander Hall, Arkadiusz Rybicki, późniejsi twórcy RMP. 1972–1981 duszpasterz akademicki przy Bazylice św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Lublinie.
Uczestnik licznych inicjatywy w obronie osób pokrzywdzonych z przyczyn politycznych. W 1972 autor listu do przew. Rady Państwa w obronie Ryszarda Kowalczyka. Współinicjator i uczestnik akcji w obronie represjonowanych studentów Stanisława Kruszyńskiego, Jacka Smykała (1976) i Adama Wywioła (1978). Od VII 1976 patronował akcji studentów z Lublina na rzecz represjonowanych robotników z Radomia. W 1977 współinicjator powołania studenckiej grupy Troska o życie. W 1979 przywrócił tradycję pielgrzymki z Lublina na Jasną Górę.
25 III 1977 współzałożyciel ROPCiO. W 1978 przew. tzw. Komisji Pięciu, powołanej w celu wyjaśnienia zarzutów wobec Leszka Moczulskiego o defraudację funduszy ROPCiO. W 1980 współinicjator działań przeciwko budowie trasy szybkiego ruchu w pobliżu Jasnej Góry. W V 1980 uczestnik akcji w obronie działacza niezależnego ruchu chłopskiego Jana Kozłowskiego; w VIII uczestniczył w procesie Tadeusza Szczudłowskiego i Dariusza Kobzdeja w Gdańsku. Autor w niezależnych pismach „Spotkania”, „Aneks”, „Bratniak”.
W VIII 1980 rzecznik głodówki solidarnościowej ze strajkującymi robotnikami na Wybrzeżu, zorganizowanej w kościele św. Ducha w Lublinie. Opiekun duchowy niezależnych środowisk rolniczych: Komitetu Samoobrony Chłopskiej Ziemi Lubelskiej (1978–1980) oraz TKZ NSZZ Solidarność Chłopska/„S” RI w Regionie Środkowo-Wschodnim (1980–1981). 1981–1988 prowadził DA Dominik przy kościele św. Wojciecha we Wrocławiu.
13–15 XII 1981 w czasie strajku w Politechnice Wrocławskiej celebrował msze dla uczestników protestu; współorganizator pomocy osobom represjonowanym i ich rodzinom. W stanie wojennym propagował ideę walki bez przemocy. 1986–1988 współinicjator Tygodni Społecznych (podobne inicjatywy realizował w Krakowie i Szczecinie). VII – VIII 1986 uczestnik akcji w obronie Władysława Frasyniuka, m.in. pikiety 8 VII 1986 (z Andrzejem Falkiewiczem, Romualdem Siepsiakiem, Marianem Suskim, Tomaszem Wójcikiem), zatrzymany, ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń. 1988–1990 duszpasterz akademicki w Krakowie.
1990–1996 proboszcz parafii św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Petersburgu (ZSRS/Federacja Rosyjska), 1996–1998 w parafii św. Józefa Oblubieńca NMP w Małem Cichem k. Zakopanego, 1998–2005 w parafii św. Dominika w Szczecinie. Od 2005 ponownie w klasztorze przy Bazylice św. Stanisława Biskupa i Męczennika w Lublinie, gdzie m.in. współtworzył obywatelską inicjatywę dla młodzieży Akademia Złota 9.
Odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2015).