Encyklopedia Solidarności

Marian Wojtczak, ur. 1 XI 1958 w Toruniu. Ukończył Technikum Samochodowe tamże (1979).

1979-1980 referent stażysta w Przedsiębiorstwie Państwowym Polmozbyt Toruń.

Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego w Polmozbycie, w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Toruńskiego, kierowca w ZR.

12/13 XII 1981 ostrzegał działaczy „S” o aresztowaniach; współorganizator akcji wyniesienia i ukrycia sprzętu poligraficznego z siedziby ZR. 2-8 I 1982, następnie 5 V 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Potulicach i Strzebielinku, 23 VII 1982 zwolniony. 1982-1984 kierownik Działu Transportu w Miejskim Przedsiębiorstwie Zieleni w Toruniu, 1984-1988 specjalista ds. sprzętowo-transportowych w Spółdzielczym Przedsiębiorstwie Produkcji Prefabrykatów i Robót Instalacyjnych w Toruniu. 1983-1985 współpracownik podziemnej RKW Regionu Toruńskiego, szef jednej z grup ulotkowych, organizator kolportażu wydawnictw podziemnych w regionie (m.in. „Toruński Informator Solidarności”, „Kontra”, „Tygodnik Wojenny” – mutacja toruńska). 1986-1987 drukarz, organizator transportu i lokali dla podziemnego pisma „Toruński Informator Solidarności”, 1988-1989 organizator kolportażu podziemnych wydawnictw w toruńskich zakładach pracy (m.in. Kwadrat, NOWa) 1988-1990 pracował w zakładzie zabawkarskim (należącym do jego żony).

W 1989 prowadził emisje audycji wyborczych Radia „S” w Toruniu, Bydgoszczy i Inowrocławiu. 1990-1991 wiceprezes Soltor Sp. z o.o., od 1991 właściciel Biura Promocji i Reklamy Correct.

Wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001) i Medalem Marszałka Województwa Kujawsko-Pomorskiego Unitas Durat Palatinatus Cuiaviano-Pomeraniensis (2010).

16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – 11 XI 1982 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Toruniu w ramach KE krypt. Kierowca.

Krzysztof Biernacki