Zabielski Piotr
Piotr Zabielski, CSsR, ur. 22 II 1930 w Skrodzie Wielkiej k. Kolna, zm. 6
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
2012 w Grajewie. Absolwent Wyższego Seminarium Duchownego Redemptorystów w Tuchowie, święcenia kapłańskie (1958); absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, kierunek teologia i psychologia pastoralna (1976).
W l. 60. i 70. misjonarz w kraju i za granicą. 16 VII 1966 zatrzymany za głoszenie w kazaniach treści antypaństwowych, 30 XII 1966 skazany przez Sąd Powiatowy w Krakowie na 2,5 roku pozbawienia wolności, osadzony w ZK w Krakowie i Strzelcach Opolskich, V 1967 zwolniony w wyniku rewizji. 1972–1973 na swojej prywatnej posesji w Sobolewie k. Białegostoku wybudował kaplicę (miał pozwolenie na budowę stolarni) i odprawiał msze; w XII 1973 aresztowany, przetrzymywany w szpitalu psychiatrycznym w Choroszczy, w VI 1974 wypuszczony po umorzeniu sprawy, wywłaszczony z majątku w Sobolewie. Od 1974 organizator ruchu oazowego (z ks. Franciszkiem Blachnickim) i Ruchu Żywego Kościoła. 1974 uczestnik rekolekcji dla Rodzin Katolickich w Krościenku, współzałożyciel pierwszych 36 Kręgów Rodzin Katolickich. Od 1977 inkardynowany do diecezji łomżyńskiej, 1977–1978 praca naukowa w USA, 1978–1981 wikariusz w parafii św. Michała Archanioła w Łomży.
IX 1980 informował wiernych podczas mszy o wydarzeniach na Wybrzeżu, odwiedzał zakłady pracy w Łomży i agitował do organizowania niezależnych związków zawodowych. XI 1980–VI 1981 kapelan i doradca Tymczasowego Komitetu Założycielskiego „S” w Łomży.
1981 wikariusz w parafii Trójcy Przenajświętszej w Tykocinie; IX 1981 – 1989 budowniczy, 1985–1987 rektor kościoła Matki Boskiej Królowej Męczenników w Radulach, 1988–1989 proboszcz tamże. 1981–1989 prezes Towarzystwa Przyjaciół Ziemi Tykocińskiej. Od 1987 kanonik honorowy Kapituły Kolegiackiej Sejneńsko-Wigierskiej. 1988–2000 diecezjalny duszpasterz kobiet.
1989–1993 rektor Ośrodka Duszpasterskiego Zbawiciela Świata w Ostrołęce, proboszcz parafii Zbawiciela Świata tamże, 1993–1994 parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Osuchowie, 1994–2000 parafii św. Małgorzaty w Gąsewie. Od 2000 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).
Marcin Zwolski