Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Zawadzka Elżbieta

Elżbieta Zawadzka, ur. 17 IV 1958 w Cieplicach Śląskich-Zdrój k. Jeleniej Góry, zm. 4 XI 2018 w Kowarach. Ukończyła I LO w Jeleniej Górze (1978).

1975–1983 referent ds. inwentaryzacji, księgowa w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Jeleniej Górze.

Od IX 1980 w „S”; organizatorka, przew. Komitetu Założycielskiego, od I 1981 przew. KZ; 1980–1981 przew. Regionalnej Sekcji Pracowników Służby Zdrowia MKZ Województwa Jeleniogórskiego/ZR Jelenia Góra, delegatka z woj. jeleniogórskiego na ogólnopolskie spotkania pracowników służby zdrowia, członek KKK PSZ, od 15 VIII 1981 członek Rady Wykonawczej KKK. Od X 1980 członek prezydium MKZ Województwa Jeleniogórskiego; I – II 1981 uczestniczka strajku okupacyjnego w klubie Gencjana Gencjana „Gencjana”, podtytuły: „Pismo Solidarności Walczącej”, „Pismo Organizacji Solidarność Walcząca Jelenia Góra”, „Pismo Organizacji Solidarność Walcząca Oddział Jelenia Góra”, I–X 1985 wydawane przez Oddział SW w Jeleniej Górze i Agencję Informacyjną Solidarności Walczącej we Wrocławiu (n-ry 1–5). w Jeleniej Górze; od 12 III 1981 członek Regionalnego KOWzP w Jeleniej Górze; w III 1981 członek MKS w Jeleniej Górze oraz redaktorka strajkowego pisma „Komunikat”; V – VI 1981 delegatka na I WZD Województwa Jeleniogórskiego, od VI 1981 członek ZR Jelenia Góra. XI 1981 delegatka na I KZD PSZ. 1981–1986 członek KPN; w 2. poł. 1981 z Chrystoforoszem Tulaszem autorka ulotki KPN.

13 XII 1981 internowana, przetrzymywana w Ośrodku Odosobnienia w Kamiennej Górze, Wrocławiu i Gołdapi, 30 IV 1982 zwolniona. 1982–1986 kolporterka podziemnych pism, m.in. „Odroczenie”, „Zerwij Kajdany, Połam Bat...”, „Gencjana”, „Dywanik”, „Celwiskoziak”, „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”; z Warszawy do Jeleniej Góry przywoziła m.in. „Tygodnik Mazowsze” i książki; uczestniczka akcji ulotkowych, plakatowych i malowania napisów na murach w Jeleniej Górze i Piechowicach. 1983–1986 działaczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Jeleniej Górze. 1983–1989 na rencie. 1983–1986 członek Oddziału SW w Jeleniej Górze. 1984–1985 redaktorka i drukarz podziemnego pisma „Zerwij Kajdany, Połam Bat...”. 1984–1985 członek (m.in. z Tadeuszem Stefanem Lewandowskim i Romanem Niegoszem) Komitetu ds. Przestrzegania Prawa w Jeleniej Górze powołanego po zamordowaniu ks. Jerzego Popiełuszki.

1989–1991 asystent rehabilitacji w Spółdzielni Inwalidów Simet/Telkom Simet w Jeleniej Górze; VII – XII 1991 bez zatrudnienia; 1992–2011 inspektor/st. inspektor w Wydz. Paszportowym Urzędu Wojewódzkiego/Oddziale Paszportowym Dolnośląskiego Urzędu Wojewódzkiego we Wrocławiu Delegatura w Jeleniej Górze; 2011–2012 na zasiłku dla bezrobotnych; 2012–2017 prace zlecone; od 2017 na rencie.

Odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).

6 I 1981 – 23 IX 1985 rozpracowywana przez Wydz. III KW MO/WUSW w Jeleniej Górze w ramach SOS krypt. Rencista.

Łukasz Sołtysik

Opcje strony

do góry