Żołyniak Leszek Idzi
Leszek Idzi Żołyniak, ur. 20 IX 1947 we Wrocławiu. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Górniczy (1973).
W III 1968 uczestnik strajku okupacyjnego na PWr. W 1969 młodszy górnik w Samodzielnym Oddziale Wykonawstwa Inwestycyjnego przy KGHM w Lubinie, 1970-1971 technik-planista w warsztatach Technikum Budowlanego w Legnicy, 1971-1991 pracownik Zakładów Badawczych i Projektowych Miedzi Cuprum we Wrocławiu (kolejno: technik-laborant, inż. górnik, starszy inż. górnik, główny konstruktor górniczy i starszy specjalista).
Od IX 1980 w „S”, z-ca przewodniczącego Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczący KZ przy ZBiPM Cuprum, w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, członek ZR; V-XII 1981 współzałożyciel i współredaktor „Biuletynu Komisji Zakładowej NSZZ «Solidarność» ZBiPM «Cuprum»”. W XI 1981 jako przedstawiciel ZR „S” Dolny Śląsk uczestnik negocjacji KKK „S” pracowników RSW PUPiK z Komisją Rządową w Warszawie.
Od 13 XII 1981 członek RKS, 14-15 XII 1981 uczestnik strajku w Pafawagu i Dolmelu we Wrocławiu, 15 XII 1981 zatrzymany, 16 XII 1981 aresztowany, 11 I 1982 skazany na 3 lata więzienia i pozbawienie praw publicznych na 2 lata, osadzony w ZK we Wrocławiu, od 26 VIII 1982 roczna przerwa w odbywaniu kary ze względu na stan zdrowia, 19 IV 1983 warunkowo zwolniony z 3-letnim okresem próby. Od VIII 1982 przez 2 kadencje przewodniczący TKZ „S” przy ZBiPM Cuprum. 1983-1990 ponownie członek RKS (na prośbę przewodniczącego Marka Muszyńskiego). 1983-1988 współzałożyciel i współredaktor, autor w piśmie „Prawda. Miesięcznik myśli niezależnej”. 1983-1989 reprezentant przewodniczącego RKS w redakcji „Z Dnia na Dzień”, koordynator tajnej MKK „S” Zachód we Wrocławiu, kolporter wydawnictw podziemnych, zbierał fundusze na działalność podziemnej „S”, łącznik z Arcybiskupim Komitetem Charytatywnym we Wrocławiu i strukturami podziemnymi Zagłębia Miedziowego. Wielokrotnie represjonowany. W I 1985 sygnatariusz petycji domagającej się wznowienia procesu ws. zabójstwa Grzegorza Przemyka. 1983-1989 współorganizator Mszy za Ojczyznę w parafii św. Karola Boromeusza we Wrocławiu. 1988-1989 przewodniczący Rady Pracowniczej ZBiPM Cuprum, 1990-1991 członek tejże.
Od V 1989 przewodniczący KZ „S” przy ZBiPM Cuprum. 1989-1990 uczestnik Ogólnopolskiego Porozumienia na rzecz Przeprowadzenia Demokratycznych Wyborów w „S”. W 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Dolny Śląsk, w 1991 na III KZD. 1990-1991 członek Komisji Rewizyjnej „S” Regionu Dolny Śląsk. 1989-1994 w Chrześcijańsko-Demokratycznym Stronnictwie Pracy, współorganizator; 1994-2000 w Chrześcijańskiej Demokracji SP, członek Zarządu Głównego i Rady Naczelnej. Od 1991 z-ca dyr. Okręgowego Urzędu Górniczego we Wrocławiu. W 1990 współzałożyciel i współredaktor pisma „Chrześcijańska Demokracja”.
Autor i współautor 29 patentów oraz 8 publikacji naukowo-badawczych z zakresu górnictwa.
Odznaczony Krzyżem Semper Fidelis (2005) oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
12 XII 1981 – 19 V 1982 rozpracowywany w ramach SOS krypt. Nr 14; XI 1982 – XII 1985 w ramach SOR krypt. Łącznik/Sikorka.