Kołecki Ryszard
Ryszard Kołecki, ur. 1 I 1948 w Starym Kolnie k. Brzegu. Ukończył Technikum Budowlane we Wrocławiu (1969).
1960–1980 w ZHP, instruktor, podharcmistrz, od 1969 komendant Szczepu Drużyn ZHP w Zespole Szkół Budowlanych w Brzegu, 1969–1980 w ZNP.
1969–1983 nauczyciel, wychowawca, kierownik internatu w ZSB w Brzegu.
Od IX 1980 w „S”; we IX współorganizator Koła „S” w ZSB, 14 XI 1980 – II 1981 wiceprzew. Tymczasowej Komisji Międzyszkolnej „S” Pracowników Oświaty i Wychowania w Brzegu; od 16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 wiceprzew. Komisji Zakładowej POiW tamże. 2 X 1980 – IV 1981 członek MKZ/MKK tamże, od 4 V 1981 prezydium MKK Ziemia Brzeska; 29–30 VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk, członek ZR. W 1981 delegat na regionalne spotkania „S” POiW Regionu Dolny Śląsk i Śląska Opolskiego (członek Regionalnej Komisji Koordynacyjnej) oraz krajowe zebranie POiW we Wrocławiu.
XII 1981 – 1989 wiceprzew., od VI 1983 przew. TKZ POiW; 17 II 1982 – II 1989 współzałożyciel, członek Tajnej MKK Ziemi Brzeskiej. XI 1982 – 1989 członek zaprzysiężony SW. XII 1981 – 1983 uczestnik pomocy rodzinom osób internowanych i represjonowanych; 1983–1990 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Mikołaja w Brzegu, nast. po zmianie afiliacji od 1987 Podwyższenia Krzyża Świętego tamże. 1982–1989 współzałożyciel, organizator druku, drukarz (do I 1987 regularnie, późn. rotacyjnie) podziemnych pism: „Prostownik” (II 1982 – II 1989), także organizator druku z matryc przywożonych z Wrocławia „Z Dnia na Dzień” (I 1982 – 1989) i „Solidarność Walcząca” (VII 1982 – XII 1989). 1982–1989 organizator sieci kolportażu i kolporter podziemnych wydawnictw m.in. ulotek, kaset, książek i pism: „Solidarność Walcząca”, „Z Dnia na Dzień”, „Tygodnik Mazowsze”, „Biuletyn Dolnośląski”, „Region”, „Ogniwo”. 1983–1984 mistrz budowlany w Nadleśnictwie w Brzegu. 6 XI 1983 zatrzymany i przesłuchiwany w zw. ze sprawą Janusza Kajdzika, 17 XI poddany rewizji w pracy i mieszkaniu, 18 XI ponownie przesłuchany. 1984–1987 kierownik robót budowlanych/grupy remontowo-budowlanej w Klubie Sportowym Stal Brzeg; 1987–1996 własna działalność gospodarcza.
IV – VI 1989 członek KO w Brzegu, wykonawca plakatów i ulotek wyborczych, uczestnik kolportażu materiałów wyborczych oraz akcji ulotkowych i plakatowania. 1996–2004 współwłaściciel Przedsiębiorstwa Handlowego Kora Sc. w Brzegu. 2004–2008 na świadczeniu przedemerytalnym; od 2008 na emeryturze.