Aktualnie znajdujesz się na:

Biogramy

Kowalewicz Januariusz

Januariusz Kowalewicz, ur. 30 V 1943 w Łapach. Ukończył Państwowe Technikum Wodno-Melioracyjne w Białymstoku (1962).

1957–1964 w ZHP, Lidze Przyjaciół Żołnierza, Towarzystwie Przyjaźni Polsko-Radzieckiej, Lidze Ochrony Przyrody, 1962–1983 w Naczelnej Organizacji Technicznej – Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Wodnych Melioracji, 1964–1965 w Kole Socjalistycznej Młodzieży Wojskowej, 1966–1969 prezes Oddziału Miejskiego PTTK w Łapach, 1977–1982 w PZPR.

1962–1964 stażysta, agromeliorant, inspektor ds. melioracji w Wydz. Rolnictwa i Leśnictwa Prezydium PRN w Łapach, 1965–1968 kierownik działu techn. w Powiatowym Inspektoracie Wodnych Melioracji tamże, 1969–1974 st. inspektor nadzoru w Wojewódzkim Zarządzie Wodnych Melioracji w Białymstoku, 1974–1976 kierownik budowy w Rejonowym Przedsiębiorstwie Melioracyjnym w Ostródzie, 1976 w RPM w Olecku, 1976–1979 w Wojewódzkim Zarządzie Inwestycji Rolniczych w Olsztynie/Rejonowym Oddziale w Ostródzie, 1979–1992 w RPM w Piotrkowie Trybunalskim.

8–13 IX 1980 organizator strajków w Piotrkowie Trybunalskim, przew. MKS RPM w Piotrkowie Trybunalskim i piotrkowskiej Filii Bazy Sprzętu i Transportu Wodno-Melioracyjnego w Kielcach. Od X 1980 w „S”; przew. KZ, 18–22 XII 1980 uczestnik strajku okupacyjnego w Urzędzie Wojewódzkim w Piotrkowie Trybunalskim oraz negocjacji zakończonych podpisaniem porozumienia z wojewodą. Od III 1981 przew. Ogólnopolskiej Sekcji Melioracji Wodnych „S”, od VI 1981 delegat na I WZD Województwa Piotrkowskiego, członek prezydium ZR.

13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Sieradzu i Łowiczu, 2 IV 1982 zwolniony. 1982–1989 uczestnik konspiracyjnych spotkań b. działaczy „S”; 3 VIII 1982 aresztowany, 1 IX 1982 zwolniony. 1983–1989 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy kościele św. Franciszka Ksawerego (oo. jezuici) w Piotrkowie Trybunalskim, współorganizator działań i wydarzeń społeczno-kulturalnych oraz grup niezależnego harcerstwa tamże.

1989 – 30 XI 1992 przew. KZ w RPM w Piotrkowie Trybunalskim, 1 VI 1990 – 30 VI 1992 przew. Sekcji Krajowej Melioracji Wodnych KK „S”; 1993–1994 specjalista ds. produkcji w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowym Pionar S.C. w Piotrkowie Trybunalskim; 1994–1996 dyr. zarządu w Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Usługowo-Handlowym Narpol Sp. z o.o. tamże; od 1997 na rencie. 1998–2001 łamacz tekstów w Wydawnictwie Polskim, redaktor nacz. dwutygodnika „Piotrkowskie. Co? Gdzie? Kiedy?”; od 2008 na emeryturze. Od 1989 założyciel i członek Zarządu Towarzystwa Oświatowego Ziemi Piotrkowskiej, od 28 XII 1989 stowarzyszenia Klub Narodowy w Piotrkowie Trybunalskim, 1996–1999 stowarzyszenia Ruch Solidarni w Wyborach (przew. Piotrkowskiej Rady Wojewódzkiej). 1990 współzałożyciel Stronnictwa Demokratyczno-Narodowego, 1991–1999 w Stronnictwie Narodowo-Demokratycznym (1991–1992 członek Zarządu Głównego, 1991–1999 Rady Naczelnej), 1999–2000 w Stronnictwie Narodowym (członek Rady Naczelnej i Zarządu Głównego); 2001–2005 w Przymierzu dla Polski.

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2011).

11 IX – 17 XI 1980 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KW MO w Piotrkowie Trybunalskim w ramach SOS krypt. Meliorant; 1982–1988 przez Wydz. IV/Wydz. VI KW MO/WUSW w ramach KE krypt. Meliorant.

Milena Przybysz

Opcje strony

do góry