Kaliciński Andrzej
Andrzej Kaliciński, ur. 14 III 1922 w Granicy k. Będzina, zm. 4 IV 2002 w Studziankach k. Białegostoku. Absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku, Wydz. Lekarski (1951), doktorat (1952), habilitacja (1964), profesura (1992).
Od 1946 członek Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, nast. Frontu Jedności Narodu, od 1965 wiceprzew. Komitetu Uczelnianego FJN, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Internistów Polskich, Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego, The Biochemical Society, International Society of Internal Medicine, Białostockiego Towarzystwa Naukowego, od 1968 członek Komisji Żywienia PAN.
Uczestnik wojny obronnej 1939 jako żołnierz Lwowskiej Brygady Obrony Narodowej. 1940 członek organizacji Orzeł Biały w Białej Rawskiej, nast. w ZWZ-AK; 1941–1944 żołnierz Obwodu Grójec AK. 1940–1944 korepetytor, pomocnik murarza, cieśli, ogrodnika.
1945 konwojent i kasjer w Państwowym Przedsiębiorstwie Transportowym w Bydgoszczy. X 1945 rozpoczął studia medyczne na Akademii Lekarskiej w Gdańsku, od 1946 pracownik Zakładu Chemii Lekarskiej Akademii Lekarskiej/Akademii Medycznej tamże, 1947–1952 asystent Zakładu Chemii Fizjologicznej tamże, 1952–1953 st. asystent w Instytucie Onkologii w Gliwicach, lekarz w Szpitalu Miejskim tamże; od 1953 pracownik naukowy Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Białymstoku, 1969–1971 kierownik hepatologicznego Ośrodka Naukowo-Badawczego w Inowrocławiu, od 1970 kierownik Kliniki Kardiologicznej Instytutu Chorób Wewnętrznych AM w Białymstoku, od 1973 dyr. Instytutu Chorób Wewnętrznych tamże.
Od jesieni 1980 w „S”, współorganizator struktur na AMB.
13 XII 1981–1983 udzielał pomocy represjonowanym i ich rodzinom, m.in. przez przyjmowanie do szpitala na kierowany przez siebie oddział ukrywających się i zagrożonych aresztowaniem lub internowaniem członków „S”.
Od I 1989 członek Regionalnego KO „S” Ziemi Białostockiej, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 współorganizator KZ Pracowników AMB i Państwowego Szpitala Klinicznego w Białymstoku. 1989–1991 senator RP z listy KO „S”. 1990–1993 rektor AMB, od 1993 na emeryturze, pełnomocnik rektora AMB ds. organizacji studiów medycznych dla Polaków na Wschodzie, lekarz w Spółdzielni Lekarskiej Eskulap w Białymstoku. 1990–1994 członek UD, nast. UW.
Autor i współautor kilkudziesięciu art. i prac naukowych polskich i zagranicznych, m.in. Serce i Ty (1999), pogadanek radiowych i art. prasowych nt. chorób serca i zagrożeń cywilizacyjnych.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977).