Wysłouch Zenon
Zenon Wysłouch, ur. 11 IV 1929 w Wilnie. Absolwent Politechniki Warszawskiej (1954).
Członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Polskich.
1948-1954 studiował na Politechnice Wrocławskiej i nast. na Politechnice Warszawskiej. Zatrudniony jako główny konstruktor we wrocławskiej Fabryce Maszyn Budowlanych „Bumar-Fadroma” (1957-1982), docent kontraktowy w Instytucie Mechanizacji Górnictwa Skalnego w Warszawie (1983-1990) i dyrektor wrocławskiej delegatury Ministerstwa Przekształceń Własnościowych (1991-2001), które to stanowisko piastował do przejścia na emeryturę.
W trakcie studiów zmuszony do powtarzania roku i zmiany uczelni z przyczyn politycznych (ojciec – Seweryn Wysłouch był w okresie międzywojennym pracownikiem wileńskiego Instytutu Naukowo-Badawczego Europy Wschodniej, gdzie zajmował się problematyką komunistyczną i białoruską).
W VIII 1980 uczestnik strajku w „Bumar-Fadromie”. Od IX 1980 w „S”. Od IX 1980 członek Komitetu Założycielskiego, nast. KZ. Nieformalny doradca zakładowego kierownictwa „S”, zwolennik i jeden z promotorów zmiany dyrekcji.
14-18 XII 1981 uczestnik strajku okupacyjnego w zakładzie. 18 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i Grodkowie, 28 II 1982 zwolniony. Pozostał członkiem zdelegalizowanej „S”. W VII 1982 zwolniony z pracy z powodu wcześniejszej działalności politycznej. Do końca 1982 r. bezskutecznie poszukiwał pracy na terenie Wrocławia.
V-VI 1989 mąż zaufania kandydatów KO „S” we Wrocławiu: B. Labudy i K. Modzelewskiego. 1990-1994 radny Rady Miejskiej Wrocławia z listy Wrocławskiego KO„S”. W III RP członek ROAD, UD i UW.
Autor ok. 20 patentów z dziedziny mechaniki.
Odznaczony Orderem Odrodzenia Polski V kl. (2003), Złotym Krzyżem Zasługi (1964), laureat Nagrody m. Wrocławia (1974).
Region Dolny Śląsk, Wrocław