Krzemiński Marian
Marian Krzemiński, ur. 23 VII 1960 w Radzyniu Chełmińskim. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Podstawowych Problemów Fizyki (1985), Central Connecticut State University na PWr, kierunek zarządzanie (1992).
Od IV 1981 w NZS.
XII 1981 – VI 1982 działacz Akademickiego Ruchu Oporu we Wrocławiu (m.in. z Jackiem Leśkowem, Pawłem Kasprzakiem i Rafałem Guzowskim); 2/3 V 1982 zawiesił 11 metrową flagę „S” na szczycie Iglicy k. Hali Ludowej we Wrocławiu (akcja związana z powitaniem zwolnionych z internowania kolegów z NZS m.in. Lecha Ostafińskiego i Sławomira Najnigiera). 1983-1985 uczestnik (z Jackiem Garncarzem i Wacławem Giermkiem) studenckiego Ruchu Non Violance zmierzającego m.in. do wprowadzenia nauczania z zakresu nauki społecznej kościoła w ramach zajęć etyki i filozofii na PWr. VI 1982-1990 członek (zaprzysiężony) SW: współpracownik m.in. Hanny Łukowskiej-Karniej, Kornela Morawieckiego, Zbigniewa Oziewicza, Zofii Maciejewskiej, Jana Pawłowskiego (przy emisjach Radia SW), Piotra Medonia, Wojciecha Myśleckiego, 1982-1983 dubler Kazimierza Klementowskiego, kolporter, łącznik (przenosił m.in. matryce, papier), sporadycznie drukarz podziemnych pism SW. 1983-1989 współpracownik, łącznik z działaczami struktur podziemnych „S” w Głogowie (Stanisław Orzech, Zdzisław Wandycz, Andrzej Kosmalski, Władysław Papużyński, od 1987 Leszek Rybak), Lubinie i Polkowicach (Jan Gaca, Jacek Swakoń, Wojciech Swakoń, Edward Wóltański, Blanka Skowrońska), Brzegu (Janusz Kajdzik), Rzeszowie (do 1983 L. Rybak). 14 XII 1983 zatrzymany w trakcie założonego przez SB tzw. kotła przy ul. Białowieskiej i przesłuchany, 16 XII 1983 zwolniony, nast. 23 XII 1983 – 12 I 1984 w ukryciu. Postanowił wrócić na studia, 13 I 1984 aresztowany w Głogowie, nast. osadzony w areszcie WUSW we Wrocławiu przy ul. Podwale i AŚ przy ul. Świebodzkiej tamże, 12 VII 1984 objęty aktem oskarżenia, 25 VII 1984 postanowieniem Sądu Rejonowego Wrocław-Fabryczna sprawę umorzono na mocy amnestii, nast. 30 VII 1984 zwolniony. 1985-1987 współpracownik Komitetu Obrony Praw Człowieka we Wrocławiu. 1985-1991 programista, kierownik sekcji oprogramowania w Zakładach Górniczych Polkowice KGHM Lubin. 1985-1989 członek Podziemnej Tymczasowej KZ „S” w ZG Polkowice, współpracownik Międzyzakładowej Komisji Wykonawczej Zagłębia Miedziowego (współpraca m.in. z Janem Gacą, Waldemarem Brusem, Władysławem Grockim); 1985-1989 współpracownik ks. Ryszarda Dobrołowicza z parafii NMP Królowej Polski w Głogowie (przy organizacji pielgrzymek, mszy za ojczyznę, spotkań, wykładów, marsze do Sanktuarium Matki Bożej Jutrzenki Nadziei w Grodowcu) oraz Bractwa Oblatów Św. Brygidy Dom Głogów. VII 1988-1990 współpracownik Komisji Górniczej NSZZ „Solidarność” Zagłębia Miedziowego; IX/X 1988-1989 członek Komisji Interwencji i Praworządności NSZZ „Solidarność” Zagłębie Miedziowe. W V 1988 pomagał W. Grockiemu w organizacji strajku na Szybie Zachodnim ZG Rudna w Polkowicach.
1989-1993 w „S”. 5-11 V 1989 członek MKS w ZG Rudna, negocjator porozumienia z rządem. W 1989 w oparciu o struktury „S” koordynator wyborów do rad pracowniczych w zakładach KGHM, 1989-1991 wiceprzew. Rady Pracowniczej KGHM. W II 1990 delegat na III WZD Województwa Legnickiego, w III 1990 delegat na II WZD Regionu Dolny Śląsk, IV 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD; IX 1990 delegat na IV WZD Woj. Legnickiego, nast. 1990-1992 członek ZR Zagłębie Miedziowe. 1991-1993 kierownik, dyr. w KGHM Polska Miedź SA, od 1993 własna działalność gospodarcza, 1998-1999 dyr. w Drugim Narodowym Funduszu Inwestycyjnym w Warszawie, 1999-2002 prezes KGHM Polska Miedź SA, 2016-2019 doradca w Polskim Funduszu Rozwoju w Warszawie, 2019-2021 członek zarządu Grupy Lotos SA w Gdańsku, od 2021 doradca prezesa PKO Bank Polski w Warszawie. Od 2019 członek Stowarzyszenia Solidarność Walcząca we Wrocławiu.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2022), Medalem Stulecia Odzyskanej Niepodległości (2022), Krzyżem Solidarności Walczącej (2019), odznaką honorową Zasłużony dla Kultury Polskiej (2022).