Gustaw Andrzej
Gustaw Andrzej, ur. 11 V 1947 w Lubaczowie. Absolwent Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydz. Górniczy (1977).
1967–1969 student fizyki na Uniwersytecie Wrocławskim. III 1968 uczestnik strajku okupacyjnego studentów w gmachu głównym UWr. 1969–1971 górnik w Przedsiębiorstwie Budowy Kopalń Rud Częstochowa Oddział w Lubinie, 1971–1981 górnik, sztygar zmianowy, od 1981 sztygar oddziałowy w Samodzielnym Oddziale Wykonawstwa Inwestycyjnego/Zakładzie Robót Górniczych KGHM w Lubinie.
28 VIII – 1 IX 1980 uczestnik strajku pracowników zakładu na terenie Zakładów Górniczych Rudna w Polkowicach. Od IX 1980 w „S”. Od IX 1980 członek prezydium MKZ, nast. od 21 XII 1981 Międzyzakładowej Komisji Robotniczej KGHM w Lubinie. Od 30 XI 1980 wiceprzew. Zakładowej Komisji Robotniczej. 25–31 I 1981 uczestnik strajku rolniczej „S” w Rzeszowie jako obserwator MKR KGHM Lubin. Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 przedstawiciel ZRG w Krajowej Sekcji Górnictwa w Katowicach. VI 1981 delegat na I WZD Województwa Legnickiego. Od X 1981 przew. Komisji Wyborczej do Rady Pracowniczej w ZRG, od XI 1981 przew. Rady Pracowniczej tamże.
14–16 XII 1981 współorganizator strajku okupacyjnego na szybie zachodnim ZG Rudna, członek Zakładowego KS w ZRG i MKS w ZG Rudna, 19 XII 1981 zwolniony z pracy (tzw. lokaut) i przywrócony; 8 I 1982 ponownie zwolniony z pracy za udział w strajku na podst. uchwały Egzekutywy KZ PZPR z 31 XII 1981. 11 II 1982 Terenowa Komisja Odwoławcza ds. Pracy przy Prezydencie Miasta Lubina orzekła przywrócenie go do pracy od dnia 8 I 1982, 14 IV 1982 zakład odwołał się od tej decyzji, 13 V 1982 wyrokiem Okręgowego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych we Wrocławiu orzeczenie niżej instancji podtrzymane. 1982–1992 pracownik ZRG: VI 1982 ponownie przyjęty na niższe stanowisko: 1982–1983 sztygar zmianowy, 1983–1988 sztygar objazdowy, nadsztygar, 1988–1992 kierownik robót górniczych. 1982–1989 współpracownik i doradca struktur „S” w KGHM, m.in. 1985–1988 TKZ w ZRG, kolporter podziemnej prasy, IV 1985 – I 1986 współpracownik redakcji podziemnego pisma „Biuletyn Informacyjny ZRG Lubin” (udostępniał maszynę do pisania, zorganizował lokal dla redakcji w mieszkaniu Franciszka Burdzego), 1988–1989 Komitetu Organizacyjnego „S” w ZRG i Komisji Górniczej „S” Zagłębia Miedziowego. 1984–1986 członek Rady Pracowniczej. IV i VIII 1985 rewizje mieszkania, przesłuchiwany. Na pocz. 1989 z inicjatywy Władysława Frasyniuka, na wniosek Władysława Grodzkiego przew. Komisji Górniczej „S” Zagłębia Miedziowego, stworzył zespół ekspercki górnictwa miedziowego (skład: Jerzy Szymański, Henryk Karaś, Andrzej Glapiński i Władysław Grodzki – przygotowali ekspertyzy i sugestie dot. reform górnictwa miedziowego), który wziął udział w obradach Okrągłego Stołu w podstoliku ds. górnictwa. 5–10 V 1989 uczestnik strajku okupacyjnego w ZG Rudna.
1992–2000 właściciel Przedsiębiorstwa Górniczo-Wiertniczego w Lubinie. 1998–2023 udostępnił do celów turystycznych podziemne budowle w Osówce (gm. Głuszyca), stare wyrobiska górnicze w Złotym Stoku i Kletnie k. Stronia Śląskiego. 1998–2001 prezes zarządu Przedsiębiorstwa Turystycznego Kopalnia Złota w Złotym Stoku, od 2003 na emeryturze, 2004–2018 prezes zarządu Podziemnej Trasy Turystyczno-Edukacyjnej w Starej Kopalni Uranu Sp. z o. o. w Kletnie. 2010–2022 inicjator utworzenia, prezes Towarzystwa Ochrony i Promocji Walorów Bio-Geologicznych Regionu Masywu Śnieżnika z siedzibą w Kletnie.
Autor art. w „Pracach Naukowych Instytutu Górnictwa Politechniki Wrocławskiej” (2005), Dziedzictwo i historia górnictwa oraz możliwości wykorzystania pozostałości dawnych robót górniczych (Wrocław, 2002), „Przeglądzie Geologicznym” (2008).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1988).
Od 1980 rozpracowywany przez Wydz. IIIA KW MO w Legnicy w ramach SO krypt. Kolumna L; 11 XI 1981–22 III 1983 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Legnicy w ramach SOS krypt. Nowa; 6 V 1985–29 IX 1986 przez p. V RUSW w Lubinie w ramach SOR krypt. Katanga.