Kaczmarski Bogusław
Bogusław Kaczmarski, ur. 30 IX 1929 w Wołkowysku k. Grodna (obecnie Białoruś), zm. 4 XI 1996 we Wrocławiu. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek historia (1954), doktorat (1978).
1952–1992 pracownik w Oddziale Wrocławskim (Instytut Śląski) Instytutu Zachodniego w Poznaniu; od 1954 dokumentalista, dyplomowany dokumentalista, asystent, adiunkt w Pracowni Atlasu Historycznego Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk Oddział we Wrocławiu.
1976–1977 wspierał działalność KOR/KSS KOR i 1977–1980 Studenckiego Komitetu Solidarności we Wrocławiu (zbierał m.in. pieniądze na represjonowanych) .
Od IX 1980 w „S”. Od 10 IX 1980 przew. Komitetu Założycielskiego PAN O/Wrocław; od 28 XI 1980 przew. KZ. Od 21 IX 1980 pełnomocnik MKZ we Wrocławiu ds. organizowania struktur „S” Pracowników Oświaty i Wychowania, m.in. obsługiwał spotkania we Wrocławiu, Legnicy, Lubinie, Sycowie, Kluczborku, Oławie, Oleśnicy, Bierutowie, Środzie Śląskiej. Od 20 X 1980 członek prezydium Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej „S” w PAN, od X 1980 w prezydium Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki „S”.
14 XII 1981–21 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 przew. TKZ: zbierał składki na działalność związkową, pomoc osobom represjonowanym (m.in. dla Karola Modzelewskiego, Mariana Oziewicza). 1982–1988 współpracownik RKS Dolny Śląsk, 1982–1989 Arcybiskupiego Komitetu Charytatywnego we Wrocławiu, TKZ w Branżowym Ośrodku Informatyki i Organizacji Pracy Przemysłu Cukrowniczego we Wrocławiu i SW, 1988–1989 Regionalnej Komisji Wykonawczej Dolny Śląsk. III–IV 1982 działacz Ogólnopolskiego Komitetu Oporu Eugeniusza Szumiejki oraz współorganizator tzw. II KK (z Tadeuszem Harasimowiczem z Sopotu), jej pełnomocnik na obszar IV południowo-zachodniej Polski. 1982–1989 członek Społecznego Komitetu Nauki we Wrocławiu. 1982–1989 autor w podziemnych pismach m.in. „Wiadomościach Bieżących”. XII 1982 – III 1983 i XI 1985 – VIII 1986 redaktor „Wiadomości Bieżących”. 23 III 1984 zatrzymany po rewizji mieszkania. 22 II – 3 V 1989 przew. Komitetu Organizacyjnego „S” PAN O/Wrocław.
IV–VI 1989 współorganizator i koordynator prac Sekcji Informacji KO „S” we Wrocławiu (projektant, wykonawca i organizator druku materiałów wyborczych dla tegoż). 1989–1992 wiceprzew. KZ. Od 1992 na emeryturze.
Specjalista w zakresie geografii i kartografii historycznej, autor map i komentarzy historycznych w monografiach, syntezach i atlasach historycznych Polski i Śląska, m.in. w Atlasie historycznym Polski (redaktor Władysław Czapliński, Tadeusz Ładogórski i in., 1967 wyd. I, 1996 wyd. XIV).
4 VIII 1983–8 VII 1986 rozpracowywany przez Wydz. WUSW we Wrocławiu w ramach KE/SOS krypt. Aspirant.
Łukasz Sołtysik