Knap Paweł Jan
Paweł Jan Knap, ur. 2 III 1955 we Wrocławiu. Ukończył Technikum Elektryczne tamże (1978).
1973–1974 elektryk w Zakładach Elektronicznych Elwro tamże, 1974–1981 we Wrocławskiej Fabryce Urządzeń Mechanicznych/Fabryce Automatów Tokarskich tamże.
26 VIII–1 IX 1980 uczestnik strajku okupacyjnego w zakładzie.
Od IX 1980 w „S”; od XII 1980 przew. Komisji Oddziałowej i członek KZ. Od XII 1981 członek Rady Pracowniczej.
14–18 XII 1981 uczestnik strajku okupacyjnego w FAT, członek Zakładowego KS; 19 XII 1981 zwolniony z pracy. 23 XII 1981 zatrzymany, 24 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia we Wrocławiu i Grodkowie, 27 II 1982 zwolniony. II 1982–1989 ponownie pracownik w FAT/FAT S.A./FAT–Haco we Wrocławiu. 1982–1989 działacz TKZ: zbierał składki na działalność podziemną i pomoc osobom represjonowanym, kolporter ulotek i podziemnych pism w zakładzie m.in. „Fatamorgana”, „Solidarność FAT”, „Victoria”. 5 XI 1982–2 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 powołany represyjnie na ćwiczenia w wojskowym obozie specjalnym (10 Batalion Pontonowy) w Rawiczu. 1985–1987 wiceprzew. Rady Pracowniczej.
III–VII 1989 członek prezydium Komitetu Organizacyjnego „S” w FAT. 1989–1990 elektryk w Przedsiębiorstwie Montażu Konstrukcji Stalowy, Urządzeń Chłodniczych i Przemysłowych Mostostal we Wrocławiu, 1990–2020 w FAT/FAT S.A./FAT–Haco tamże. 1992–2004 ławnik w Sądzie Okręgowym we Wrocławiu. 1994–2020 przew. KZ/MOZ; 1996–2020 założyciel, wydawca i redaktor nacz. „Fatki” (pismo KZ/MOZ); 2002–2023 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk, członek ZR. Od 2010 członek zarządu Stowarzyszenia Charytatywnego im. Kazimierza Michalczyka we Wrocławiu. Od 2020 na emeryturze.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2023), uhonorowany Medalem 35-lecia NSZZ „Solidarność” (2015).
Łukasz Sołtysik, Grzegorz Waligóra