Encyklopedia Solidarności Potycz Stanisław Andrzej - Biogramy -

Stanisław Andrzej Potycz, ur. 13 V 1946 w Łodzi. Absolwent Uniwersytetu Wrocławskiego, kierunek prawo (1969), 1974 egzamin sędziowski, absolwent Studium Podyplomowego Prawa Pracy i Ubezpieczeń Społecznych na UWr. (1981).

1969–1972 referent prawny w Legnicko-Lubińskim Przedsiębiorstwie Budowlanym i w Prezydium MRN i PRN w Legnicy, 1972–1986 aplikant sądowy, asesor, sędzia Sądu Rejonowego w Legnicy, SR w Lubinie oraz Sądu Wojewódzkiego w Legnicy (orzekał w sprawach cywilnych).

Po strajkach 25 VI 1976 w Zakładach Przemysłu Odzieżowego Elpo w Legnicy i Zakładach Przemysłu Dziewiarskiego Milana tamże rozpoznawał, jako sędzia, odwołania zwolnionych pracowników, odsunięty od prowadzenia tych spraw, gdy zaczął uwzględniać odwołania.

Od IX 1980 w „S”. Od IX 1980 współzałożyciel struktur „S” w sądownictwie woj. legnickiego, przew. Komitetu Założycielskiego, nast. KZ Sądów Województwa Legnickiego (w poszczególnych sądach woj. legnickiego działały komisje oddziałowe). Z jego inicjatywy KZ prowadziła bibliotekę wydawnictw niezależnych dla pracowników sądownictwa (ok. 100 pozycji książkowych oraz niezależne pisma.

15 XII 1981 wezwany z in. sędziami do gabinetu prezesa Sądu Wojewódzkiego w Legnicy na rozmowy indywidualne, zapytany przez pracownicę KW PZPR tamże, czy będzie stosował prawo stanu wojennego, odmówił uzasadniając, że prawo opublikowane w gazetach „Trybuna Ludu”, czy „Monitor Dolnośląski” go nie obowiązywało. 15–16 XII 1981 dwukrotnie otrzymał (decyzja była zmieniana) kartę powołania do odbycia czynnej służby wojskowej. W WKU w Legnicy po rozmowie nt. ewentualnego skierowania go do rozpoznawania spraw w sądownictwie wojskowym ponownie cofnięto mu kartę powołania i zwolniono do domu. 1982–1985 pomijany w awansach zawodowych. 1985–1990 uczestnik, działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy parafii św. Trójcy w Legnicy (współpracownik Aleksandra Głogockiego, Macieja Szczęsnego Juniszewskiego i Zygmunta Urbana). Od 1987 radca prawny.

7 IV 1989 – IX 1991 współzałożyciel, członek Komitetu Obywatelskiego Środowisk Opozycyjnych Ziemi Legnickiej/KO „S” w Legnicy, organizator i prowadzący spotkania wyborcze i wiece z kandydatami KO „S” do Sejmu i Senatu. 1989 – członek założyciel Komitetu Budowy Ośrodka Diagnostyki Onkologicznej Społecznej Fundacji Solidarności tamże. IV 1990 – XII 1991 Delegat Pełnomocnika Rządu ds. Reformy Samorządu Terytorialnego w Województwie Legnickim. Od 1990 współzałożyciel, uczestnik DLP ’90 w Legnicy przy parafii Apostołów Piotra i Pawła, nast. przy Zakonie Braci Mniejszych (pl. Franciszkański, nast. ul. M. Rataja), od 1994 przew. Kapituły, organizator wszystkich organizowanych tam spotkań formacyjnych. Od 2001 założyciel, członek Stowarzyszenia Związek Dolnośląski we Wrocławiu; 2003–2018 przew. Rady Fundacji Pawła Jurosa w Legnicy; 2008–2012 członek I Synodu Diecezji Legnickiej; 2011–2018 współzałożyciel Społecznego Ruchu Świętowania Niedzieli w Legnicy; 2011–2015 członek Zespołu Historycznego powołanego przez Biskupa Legnickiego do zbadania i rozpoznania męczeńskiej śmierci księcia Henryka II Pobożnego oraz heroiczności cnót jego czcigodnej małżonki księżnej Anny, jak również otaczającego ich kultu; 2015–2021 Zespołu Diecezjalnego ds. przygotowania procesu beatyfikacyjnego księcia Henryka II Pobożnego; od 2015 współzałożyciel, przew. Kapituły Stowarzyszenia Sióstr i Braci Henryka Pobożnego i Anny Śląskiej w Legnicy; od 2015 przew. Zarządu Rady Katolików Świeckich przy Biskupie Legnickim; od 2018 koordynator Duszpasterstwa Prawników Diecezji Legnickiej; od 2021 członek Komisji Historycznej w Diecezji Legnickiej zw. z Procesem Beatyfikacji Sługi Bożego Henryka II Pobożnego. Od 2012 na emeryturze; od 2016 radca prawny w Uzdrowisku Cieplice-Zdrój Sp. z o. o. – Grupa PGU w Jeleniej Górze.

Autor wielu publikacji, m.in. redaktor Rozjaśnić serca (2006), Henryk Pobożny i księżna Anna – władcy Śląska (2011), Śladami Henryka Pobożnego i księżnej Anny Śląskiej (2013), Święty Jan Paweł II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. pośród nas (2015) i Głos, który nie umilkł… (2016).

Łukasz Sołtysik