Kostrzewski Władysław
Kostrzewski Władysław, ur. 15 IX 1948 w Gliwicach, zm. 18 X 2020 tamże. Absolwent Wydziału Lekarskiego Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach (1974). Specjalizacja z anestezjologii (1977). 1975 pracownik ZOZ Bytom, 1975–1977 asystent ZOZ Kolbuszowa, 1977–1979 anestezjolog tamże. 1979–2013 anestezjolog w szpitalu miejskim w Gliwicach. Bezpartyjny.
Od IX 1980 w „S”, IX–XII 1980 współorganizator i członek Komitetu Założycielskiego NSZZ „S” ZOZ w Gliwicach. XII 1980– 13 XII 1981 przew. KZ „S” ZOZ w Gliwicach. XI 1980–13 XII 1981 członek Komisji Miejskiej – Delegatury NSZZ „Solidarność” Gliwice. 1981 współpracownik KOWzaP. XII 1980–I 1981 uczestnik negocjacji z władzami w sprawie przekształcenia nowo budowanego Domu Organizacji Społeczno-Politycznych w szpital ginekologiczno-położniczy, a domu szkoleń ZSMP w przedszkole.
12–13 XII 1981, w nocy zorganizował zwożenie karetkami do szpitala miejskiego działaczy „S”, którzy dzięki temu uniknęli aresztowania, a następnie weszli w skład tzw. Drugiego Garnituru Gliwickiej Delegatury RKW „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. 14 XII 1982– 5 III 1982 szef pionu medycznego Drugiego Garnituru Gliwickiej Delegatury RKW „S” Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Zaangażowany w druk i kolportaż „Biuletynu II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. Garnituru Delegatury Gliwickiej RKW NSZZ »Solidarność« Regionu Śląsko-Dąbrowskiego” oraz ulotek. 5 III 1982 zatrzymany, osadzony w areszcie KM MO w Gliwicach. 6 III 1982 internowany, przetrzymywany w ośrodkach odosobnienia w Uhercach i Załężu k. Rzeszowa (VI–VII 1982 uczestnik miesięcznego protestu głodowego z powodu niesprawiedliwego traktowania chorych internowanych). 20 VII 1982 zwolniony. 1982–1989 aktywny uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Gliwicach. Współorganizator i członek grupy charytatywnej Duszpasterstwa Ludzi Pracy, która udzielała pomocy represjonowanym i ich rodzinom. 1983–1989 współorganizator Tygodni Kultury Chrześcijańskiej w Gliwicach. 1983–1989 współpracownik SW. XI 1988–IV 1989 członek TKZ „S” ZOZ Gliwice, 1989–1991 przew. Międzyzakładowej Komisji „S” ZOZ Gliwice, 1991–2020 przew. Międzyzakładowej Organizacji Związkowej „S” ZOZ Miasta Gliwice. Kierował działalnością związkową również po przejściu w 2013 na emeryturę.
9 VIII 1977–15 XI 1979 tajny współpracownik SB KW MO Rzeszów, pseud. „Merkury (nr rej. 12298). Wg zapisu w kartotece ogólnoinformacyjnej WUSW Katowice 26 VIII 1980–27 II 1985 zarejestrowany jako TW „Merkury” (nr rej 45253) przez Wydz. II WUSW Katowice. 2010 złożył w IPN Katowice oświadczenie lustracyjne, w którym przyznał się, że był TW SB w Rzeszowie, jednak zerwał wszelką współpracę z chwilą powrotu do Gliwic. W postępowaniu autolustracyjnym domagał się oczyszczenia go z zarzutów i podejrzeń o kontynuowanie tej współpracy w l. 80. Materiał dowodowy zebrany w tej sprawie przez OBL IPN Katowice wykazał, iż w XI 1979 zaprzestał współpracy z SB i pomimo prób ponownego werbunku nie zgodził się na jej wznowienie. 1982–1988 rozpracowywany przez Wydział V-2 KW MO Katowice, RUSW w Gliwice w ramach SOR krypt. „Balon”. Wielokrotnie zatrzymywany i przeszukiwany przez funkcjonariuszy RUSW Gliwice.
Odznaczony Złotym Medalem Solidarności Śląsko-Dąbrowskiej (2000), Krzyżem Semper Fidelis (2007).
Bogusław Tracz
Bogusław Tracz