Jarosiński Dariusz
Jarosiński Dariusz, ur. 20 IX 1956 w Szczytnie. Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Olsztynie, Wydz. Filologii Polskiej (1981).
Przed VIII 1980 utrzymywał kontakty ze środowiskiem Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela.
IX 1980 współzałożyciel NZS;
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1981 uczestnik strajku studenckiego na WSP; VIII 1981 wcielony do wojska; VIII 1982
wyszedł z wojska, nast. włączył się w Mrągowie w działalność podziemia antykomunistycznego, m.in. współorganizował akcje ulotkowe mające na celu bojkot komunistycznych wyborów.
1985 jako „element antysocjalistyczny” wyrzucony z pracy w SP nr 2 w Mrągowie, gdzie był nauczycielem jęz. polskiego.
Inni nauczyciele placówki otrzymali od dyrekcji szkoły zakaz kontaktowania się z nim. Od poł. lat 80. współpraca z podziemnym ruchem wydawniczym. Na utrzymanie rodziny zarabiał, m.in. prowadząc zajęcia teatralne z młodzieżą, sprzedawał też do galerii własnoręcznie robione tkaniny artystyczne. 1986–1989 z Tomaszem Jankowskim i Ryszardem Kozdruniem wydawał podziemne pismo „Echo Mrągowa” (rozpowszechniane przez sieć kolporterów w niemal wszystkich mrągowskich zakładach pracy). Mimo usilnych starań mrągowskiej i olsztyńskiej SB wydawcy, dziennikarze, kolporterzy pisma nie zostali zidentyfikowani.
1989 członek KO „Solidarność” Warmii i Mazur, przew. KO „S” w Mrągowie. 1990–1994 burmistrz Mrągowa. Po 1994 wycofał się z polityki. Publikował m.in. w „Rzeczpospolitej”, „Plusie Minusie”, „Tygodniku Solidarność”, „Kresach”, „Pomeranii”, „Arcanach”.
2007–2016 redaktor nacz. olsztyńskiego miesięcznika „Debata”, współpraca z „Gazetą Polską” i miesięcznikiem „Nowe
Państwo”. Autor ponad 100 art. poświęconych podziemiu antykomunistycznemu, historii Żołnierzy Wyklętych. Opublikował 4 książki na ten temat, ostatnia to Ta nasza wolność. Reportaże historyczne (2018). Uczestnik konferencji naukowych w Parlamencie Europejskim poświęconych polskiemu podziemiu niepodległościowemu po 1944. Jeden ze współautorów książki The Return of the Executed Army (2017), którą otrzymali wszyscy europarlamentarzyści.
Od 2018 wiceprezes Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej Okręgu Warmińsko- Mazurskiego.
Odznaczony Medalem „Pro Patria” za szczególne zasługi w kultywowaniu pamięci o walce o niepodległość Rzeczypospolitej Polskiej (2016), Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).
Paweł Warot