Bikont Piotr
Bikont Piotr, ur. 12 V 1955 w Poznaniu, zm. 27 VI 2017 w Dąbrowie Górniczej. Absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, Wydz. Reżyserii Filmowej (1984).
1973–1976 studiował anglistykę na Uniwersytecie Wrocławskim.
W latach 70. był asystentem Jerzego Grotowskiego w Teatrze Laboratorium we Wrocławiu, kolportował „Biuletyn Informacyjny”, KSS „KOR”” i wydawnictwa NOW-ej. Egzemplarz każdego tytułu przekazywał jako dar bibliotece PWSFTviT. Współpracował z redakcją „Pulsu”, zamieszczając przekłady Allena Ginsberga, a także inne teksty pod ps. Piotr Allen.
Od 19 X 1980 członek Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego NZS; 4 XII 1980 w łódzkiej PWSFTviT stanął na czele Komitetu Solidarnego Czekania – protestu, który doprowadził do rezygnacji z funkcji nielubianego rektora Stanisława Kuszewskiego, działacza PZPR. Jeden z inicjatorów działań artystycznych stowarzyszenia „Trupa Arlekina i Pantalona” organizującego m.in. wystawy i happeningi, co zaowocowało po kilku latach powstaniem Galerii „Wschodniej” w Łodzi. Pisał teksty humorystyczne do „Solidarności z Gdańskiem” pod ps. Mariola, współpracował również z redakcją „AS” (Agencja Solidarności).
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Łęczycy, od 7 I 1982 w Łowiczu, od 2 VIII 1982 w Kwidzynie, 12 X 1982 zwolniony. Podczas internowania prowadził komplety z jęz. angielskiego dla uwięzionych.
Po wyjściu na wolność współpraca z podziemnym „Tygodnikiem Mazowsze”. Realizacja dokumentalnych filmów podziemnych dla Diecezjalnego Działu Dokumentacji Video (późn. Video Studio Gdańsk) w Gdańsku, m.in. ze strajków 1988, a późn. oficjalne nt. obrad Okrągłego Stołu.
Wielokrotnie przesłuchiwany i zastraszany. Nie mógł uzyskać absolutorium w PWSFTviT z powodu niezaliczenia zajęć ze studium wojskowego. Do 1985 odmawiano mu paszportu. Z dokumentów SB wynika, że podczas protestów studenckich śledzono każdy jego krok. Łódzki organ PZPR „Głos Robotniczy” na pocz. stanu wojennego szkalował go i ironicznie nazywał „lwem rewolucji”.
1989–2003 dziennikarz „Gazety Wyborczej”. Autor filmów dokumentalnych Żnin – Paryż – Wenecja, czyli sceny z życia prowincji (1992–1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Czeczotem przez niebo i piekło (1999), Stół bez kantów (1999). Od 2003 reżyser spektakli teatralnych, m.in. w założonej przez siebie grupie teatralnej „Stowarzyszenie Teatralne Badów”. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008).
28 VIII 1979 – 25 VI 1985 rozpracowywany przez Wydz. III KWMO/WUSW w Łodzi w ramach SOS/SOR krypt. Anglik.